Moje dziecko.

Moje dziecko ma na imię Mała. Wybrzmiewa tęsknotą i żalem. Okupiona i upokorzona wdzięczy się łagodnym tonem sumienia.

Ukrywa się w ciszy. W spokojnych melodiach przemyśleń. Protestuje nawet, gdy gram za szybko. To ona wyznacza granicę poznania. I tak rozmawiamy godzinami.

Czasem wlecze mnie przez rozciągłość czasu.

Skromna walka o to, by być czymś więcej, niż się jest. Czymś więcej, niż tylko drewnem, strunami, werniksem, materią.

***

Umarłaś w sobotni poranek. Kazałem pochować cię tutaj, pod naszym drzewem. Kazałem też zrównać z ziemią dom twego ojca. Mama mawiała, że śmierć jest częścią życia. Chciałbym, aby tak nie było. Mały Forrest świetnie sobie radzi. Niedługo zacznie znowu szkołę. Gotuję mu codziennie śniadania, obiady i kolacje. Pilnuję, aby czesał włosy i mył codziennie zęby. Uczę go grać w ping-ponga. Jest naprawdę dobry. Dużo razem wędkujemy. A wieczorami czytamy książki. Jest taki mądry. Byłabyś z niego dumna. Ja jestem. Napisał do ciebie list. Ale nie wolno mi go czytać. Więc zostawię ci go tutaj. Nie wiem, kto miał rację – mama czy porucznik Dan. Nie wiem, czy każdy z nas ma swoje przeznaczenie, czy może wszystko dzieje się przez przypadek. Myślę, że i jedno i drugie. Może i jedno i drugie dzieje się w tym samym czasie. Ale tęsknię za tobą, Jenny. Jeśli czegokolwiek potrzebujesz, jestem tu.

(forrest.)

dodane na fotoforum:

• Gitara
• Gitary
• Pasja