Wyrobiska podziemne usytuowane w skarpie wiślanej, pomiędzy pałacem a Świątynią Sybilli pochodzą z XVIII w,. zostały nazwane Grotą Puławską i uznane za obiekt zabytkowy.
Przekazy historyczne wiążą powstanie tych wyrobisk z wydobywaniem kamienia wapiennego wykorzystywanego przy budowie rezydencji puławskiej. Materiał ten to utwory trzeciorzędowe reprezentowane przez opoki i gezy, wśród których dominują kalcyt i krzemionka. Księżna Izabela Czartoryska włączyła groty, obok Świątyni Sybilli jako integralny element romantyczny do parku pałacowego. Grotom nadano odpowiedni wystrój a w największej komorze urządzono kaplicę z ołtarzem. U wejścia do grot Księżna Czartoryska, dla wywołania nastroju grozy, poleciła ułożyć rzeźbę śpiącej pantery sprowadzonej w tym celu specjalnie z Włoch (dziś do oglądania w Domku Gotyckim).
Ciąg wyrobisk Groty Puławskiej zlokalizowany jest płytko w zboczu skarpy, położonej w bezpośrednim sąsiedztwie i równoległej do mierzei rzeki Wisły. Wyrobiska komorowe i korytarzowe, wchodzące w skład Groty, mają łączną długość 140 m o zmiennym nachyleniu od 2 do 10 stopni. Chodniki mają szerokość od 1,2 do 3,2 m, a wysokość 1,8 do 2,6. Miejscami chodniki przechodzą w niewielkie komory o wysokościach od 3,00 do 4,5 m, a największa z nich o wys. 6,5 m zwana jest Kaplicą.
Obecnie groty są zamknięte do czasu opinii nadzoru budowlanego, a także przeprowadzenia prac renowacyjnych.