"Prorok"...

- to samo https://www.garnek.pl/paw58/19412771/zamek-chojnik
- i tu https://www.garnek.pl/paw58/19431139/kartaka-z-jeleniej-gory

https://niepoprawni.pl/blog/4873/my-wezmiemy-wladze-wy-polacy-pojdziecie-z-torbami

https://www.youtube.com/watch?v=SOiTh3Ktbp8&feature=uploademail

Prorok

Spragniony chleba duchowego,
W pustyni wlokłem żywot zbrzydły,
Wtem na rozdrożu życia niego
Serafin stanął sześcioskrzydły:
I lekkiem palców swych ujęciem
Mych źrenic dotknął: za dotknięciem
Ocknęły się źrenice wieszcze,
Jak ptak, porwany w strachu dreszcze.
Mych uszu dotknął czarem ręki,
I je napełnił szum i dźwięki;
Jam pojął sfer niebieskich drganie,
I jak wzlatują w górę duchy,
I czem są płazów morskich ruchy
I ziół powolne wyrastanie.
I on do ust mych wnet przenika
I rwie grzesznego mi języka
Pełnego fałszu i próżności.
Więc zbladły wargi me, jak chusta,
A on prawicą krwawą w usta
Wężowej żądło dał mądrości.
I mieczem płatnął pierś na dwoje,
Z niej wyjął serce życiem drżące
I precz odrzucił serce moje,
A włożył ogniem pałające.
Jara był, jak trup, co leży w trumnie,
I Boga głos zawołał ku mnie:
"Proroku, powstań z życiem nowem!
Niech duch mój, co w twej piersi płonie,
Ognistem w świat wybuchnie słowem,
Pałacem serca w ludzkiem łonie!"

1887 r.
Jarowe. Aleksander Puszkin