Kurz z drogi pisarzy

Wymknąłem się z domu tuż po północy,
mając uśmiech na twarzy,
by nikt nie widział, schowany w nocy,
zbierałem kurz z drogi pisarzy.

Natarłem cudownym pyłem swe dłonie,
na zapas w kieszenie schowałem,
fantazja iskrzy się, zaraz zapłonie,
nareszcie ją odzyskałem.

Lecz niecny plan mi nie wypalił,
gdyż księżyc mnie obserwował,
odebrał pył, na ziemię powalił,
i pusta jest znów moja głowa.

Nad ranem z złodziejskiej wędrówki wróciłem,
już bez uśmiechu na twarzy,
wstyd mi że grzechu się dopuściłem,
chcąc ukraść kurz z drogi pisarzy.