W WARSZAWSKIM ZOO

Historia
Mieszkańcami nowo powstałego ZOO były zwierzęta odkupione za symboliczna złotówkę od pana Pągowskiego oraz zwierzęta przekazane Ogrodowi przez Muzeum Pedagogiczne, które na swym terenie prowadziło Międzyszkolny Ogród Zoologiczny. W grudniu 1928 r. umiera Wenanty Burdziński, władze miasta rozpisują konkurs na stanowisko dyrektora ZOO. Obejmuje je młody utalentowany zoolog - adiunkt Katedry Zoologii i Fizjologii Zwierząt SGGW - Jan Żabiński. Ogród rozwija się wspaniale, przybywają nowe zwierzęta, na świat przychodzą młode między innymi: Tuzinka - jak dotychczas jedyny słoń urodzony w polskim ZOO. Popularność ZOO z roku na rok rośnie. Niestety, ten wspaniały okres w dziejach Warszawskiego ZOO przerywa wojna.

Wybuch II wojny światowej przerwał okres prosperity warszawskiego zoo. 3 września na ogród spadają pierwsze bomby. Wojsko dokonuje odstrzału wszystkich groźnych zwierząt. Część zwierząt zostaje ubita na mięso dla mieszkańców Warszawy, część ginie od pocisków, niektóre wydostają się na teren miasta. Najcenniejsze, w tym ulubienica warszawiaków Tuzinka, zostają wywiezione do Rzeszy. ZOO przestaje istnieć.

Decyzja o odbudowie zoo podjęta została w 1946 roku i od razu przystąpiono do odbudowy i remontu budynków oraz gromadzenia zwierząt. Dyrektor Jan Żabiński zostaje ponownie powołany na stanowisko dyrektora. 22 lipca 1949 roku Warszawskie ZOO zostaje oficjalnie otwarte! W roku 1950 wchodzi w życie ustawa o państwowym nadzorze nad polskimi ogrodami zoologicznymi - powstaje Inspektorat Nadzoru, którego pierwszym inspektorem zostaje dyrektor Jan Żabiński. Pod koniec 1950 roku Jan Żabiński rezygnuje z pracy w ZOO.
Nowym dyrektorem ZOO zostaje w roku 1951 mgr Jan Landowski, pracownik ogrodu jeszcze z okresu przedwojennego. Na terenie Warszawskiego ZOO trwają intensywne prace. Remontuje się ocalałe pomieszczenia, powstają też nowe obiekty, między innymi w 1952 roku wybieg dla niedźwiedzi brunatnych przy Trasie W-Z, basen dla białych niedźwiedzi, akwarium, lamparciarnia. W tym czasie teren Ogrodu zostaje zelektryfikowany oraz wyposażony w sieć wodno-kanalizacyjną, remontuje się nawierzchnię dróg istniejących. W 1959 roku następuje otwarcie drugiej bramy ZOO od strony mostu Gdańskiego. Stale powiększa się kolekcja zwierząt.

Dyrektorowi Landowskiemu udaje się stworzyć struktury na wzór nowoczesnych ogrodów zoologicznych: rozplanowanie ZOO na strefy geograficzne (polarna, afrykańska, azjatycka i europejska), wybudowanie rozległych wybiegów dla zwierząt i kompleksu dla ptactwa wodnego. Powstaje żyrafiarnia, zaplecze gospodarcze oraz kwarantanna, miejsce gdzie wykonuje się zabiegi oraz przebywają nowo sprowadzone zwierzęta. W Ogrodzie organizowane są szkolenia dokształcające dla pracowników. 2 października 1972 r. umiera dr Jan Landowski. Stanowisko dyrektora obejmuje mgr Zbigniew Woliński. Niestety, sytuacja finansowa ZOO staje się coraz bardziej dramatyczna. Pogarsza się stan sanitarno - higieniczny pomieszczeń dla zwierząt. Pod naciskiem opinii publicznej władze miasta przyznają, że sytuacja w ZOO powinna ulec natychmiastowej zmianie. Mimo ogólnej sytuacji w 1979 r. odbywa się w Warszawie prestiżowa 34-Konferencja Międzynarodowej Unii Dyrektorów Ogrodów Zoologicznych, z udziałem 42 ogrodów zoologicznych świata. W Ogrodzie zaczynają zachodzić zmiany na lepsze. Zostają zmeliorowane bardzo zaniedbane wybiegi zwierząt kopytnych i rozpoczynają się remonty innych obiektów. - do Ogrodu przybywają nowe gatunki zwierząt. Niestety, są też i znaczące straty - w ciągu trzech miesięcy 1956 r. pada z różnych powodów 45 zwierząt.
Następuje zmiana na stanowisku dyrektora. Nowym dyrektorem zostaje dr Jan Maciej Rembiszewski. Na jego prośbę ówczesny Prezydent Warszawy gen. M. Dębicki zwołuje w ZOO Kolegium Prezydenckie. Wizja lokalna uzmysławia władzom Miasta, w jak fatalnym stanie znajduje się ogromna większość budynków ZOO. Niektóre z nich mogą grozić zawaleniem i stworzyć możliwość wydostania się na zewnątrz groźnych drapieżników. ZOO otrzymuje pierwsze od wielu lat fundusze inwestycyjne. Znajdujący się w katastrofalnym stanie obiekt niedźwiedzi polarnych zostaje kompletnie odbudowany, a akwarium wyremontowane i wyposażone w nowoczesny sprzęt techniczny. Rozpoczyna się budowa nowoczesnego ośrodka gospodarczego - z kuchnią zwierzęcą, magazynami technicznymi i spożywczymi, warsztatami i garażami, szklarnią oraz stodołą i odpowiednim zapleczem technicznym. Powstaje jeden z najładniejszych w Europie, naturalny wybieg dla pand małych, gdzie wkrótce przychodzą na świat pierwsze młode.

W 1997 r. zostaje otwarty bardzo nowoczesny dom dla gadów (herpetarium). Koniec roku 1998 przyniósł otwarcie ptaszarni wraz z Azylem dla ptaków krajowych. Są tu ratowani ptasi przedstawiciele naszej rodzimej fauny.

dodane na fotoforum: