Wilno - wakacje 2007

Kościół św. Anny
Kościół zbudowało niemieckie Bractwo św. Anny. Historia budowy kościoła św. Anny jest prawie nieznana, nie są też znane nazwiska mistrzów, którzy świątynię wznieśli. Ten zabytek klasy zerowej, to jeden z nielicznych zabytków późnego gotyku zachowanych w Wilnie. Dziwi zatem fakt, że architekci obiektu pozostają anonimowi. Przypuszczalnie jednym z nich był Michał Enkinger, budowniczy m.in. murów obronnych w Gdańsku i kościoła Brygidek w Elblągu.
Wzmianka o pierwszym kościele św. Anny pochodzi z 1501 roku, obiekt był prawdopodobnie już wówczas murowany, choć z drewnianymi stropami. W 1564 roku pożar zniszczył świątynię, która została odbudowana w niespełna 20 lat później staraniem arcybiskupa lwowskiego Jana Dymitra Solikowskiego, przy finansowym wsparciu Radziwiłłów. W 1747 roku kościół został odnowiony przez Jana Krzysztofa Glaubitza.
W okresie stalinowskim cały czas w świątyni odbywały się nabożeństwa.
Kościółek stoi nad brzegiem Wilenki, lekko na uboczu od centrum starówki, w oazie ciszy i zieleni. Stanowi on część kompleksu sakralnego, do którego należą także dwa sąsiednie obiekty, kościół św. Michała i kościół Bernardynów.
Ten w sumie niewielki kościółek z charakterystyczną, znaną chyba wszystkim gotycką sylwetą to arcydzieło z całą pewnością nie mające sobie równych w tej części kontynentu.
Niekłamany podziw wzbudza zwłaszcza zachodnia fasada główna, którą wieńczą trzy zgrabne, smukłe wieżyczki z koronkowymi krzyżami. Fasada świątyni przypomina fronton kościoła N.M.P. w Louvier, zaś wieże i iglice środkowe nawiązują do ratusza w Luavain w Brabancji.
Na urok świątyni mało kto pozostaje obojętny; wedle popularnej w mieście legendy, kościółek wzbudził swego czasu zachwyt samego Napoleona Bonaparte. Cesarz Francuzów miał się ponoć wyrazić, że chętnie przeniósłby go na własnych dłoniach do Paryża.
Obok kościoła stoi dzwonnica z 1874 r. nawiązująca stylem do wspaniałego gotyku świątyni.