Poznań -wakacje 2008

Dawne kolegium jezuickie, w głębi Fara
Poznańska Fara nierozerwalnie związana jest z zakonem jezuitów, których do Poznania sprowadził w 1570r. biskup Adam Konarski. Po przybyciu do Poznania jezuici osiedlili się w południowej części miasta, obok fary. Ich pierwszą siedzibą był dawny budynek szpitala dla uczniów szkoły farnej, z kaplicą św. Gertrudy, a w 1573 r. objęli też nie istniejący dziś kościół św. Stanisława.
Jezuici już w 1651r. rozpoczęli budowę nowego kościoła (fary), którego plany przysłano przypuszczalnie z Rzymu.
Początkowymi pracami (do 1652) kierował Tomasz Poncino.
Szwedzka okupacja (1655-1660) przerwała prace. Od 1678 r kontynuował je rektor kolegium Bartłomiej Nataniel Wąsowski. Temu wybitnemu teoretykowi architektury świątynia zawdzięcza swój dzisiejszy wygląd. Wykorzystując istniejące już mury, opracował on nowy projekt kościoła i przystąpił do jego realizacji. Budowę przerwała śmierć Wąsowskiego w 1687 r.
Później budową kierowali Wojciech Przybyłkowicz i Jan Poradowski. W latach 1696-1701, przy budowie nawy głównej i fasady współpracował z nimi Jan Catenazzi. W 1705 kościół został konsekrowany przez biskupa Hieronima Wierzbowskiego, pomimo że był jeszcze nieukończony. Ostateczną formę świątynia uzyskała w latach 1727-1732, gdy Pompeo Ferrari zbudował ołtarz główny i główny portal.
Zakonnicy wraz z przybyciem do Poznania powołali także do życia Kolegium Jezuickie, czyli dom zakonny, w którym część zakonników trudniła się kształceniem młodzieży
Kolegium otwarto w 1573 r. a jego organizatorem i pierwszym rektorem był ksiądz Jakub Wujek. Szkoła reprezentowała wysoki poziom naukowy.
W 1611 r. jezuici otrzymali od króla Zygmunta III Wazy przywilej podnoszący ją do rangi uczelni akademickiej. Sprzeciw Akademii Krakowskiej spowodował jednak, że papież Paweł V nie zgodził się na otwarcie nowego uniwersytetu.
W latach 1678-85, na mocy przywileju Jana III Sobieskiego, kolegium miało prawo nadawania stopni naukowych z zakresu filozofii i teologii. Jezuici posiadali bogatą bibliotekę, od 1677 r. mieli własną drukarnię (znanych jest 630 tytułów powstałych w tej oficynie), prowadzili teatr szkolny. Likwidacja zakonu jezuitów w 1773 r. nie przerwała działalności szkoły; od 1780 r. istniała ona jako Akademia Wielkopolska, potem (do 1793 r.) - jako Poznańska Szkoła Wydziałowa.
Kolegium w ciągu kolejnych dziesięcioleci było sukcesywnie powiększane, a w kształcie w jakim obecnie istnieje powstało w XVIIIw. Budowę zaprojektowanego przez Jana Catenazziego gmachu rozpoczęto w 1703 r. Zdążono położyć fundamenty, gdy prace budowlane przerwała wojna północna. Dokończono je dopiero w l. 1722-32.
Po likwidacji kolegium w jego pomieszczeniach znalazły siedzibę różne urzędy pruskie, mieściła się tu m.in. rejencja Wielkiego Księstwa poznańskiego. W latach 1815-30 rezydował tu namiestnik księstwa, książę Antoni Radziwiłł. W jego salonie koncertował w 1828 r. Fryderyk Chopin. Jesienią 1806 r. zamieszkał w gmachu Napoleon Bonaparte. W latach międzywojennych miały tu swą siedzibę władze wojewódzkie, od 1962 r. - miejskie.
Budynek dawnego kolegium to trzypiętrowy gmach w kształcie podkowy z obszernym dziedzińcem i dwuskrzydłowym krużgankiem, przykryty dachem dwuspadowym.
Jego elewacje - bez względu na czas powstania - zdobi jednolita stylowo, barokowa i neobarokowa dekoracja i jest utrzymany w takiej samej kolorystyce jak Fara czyli w kolorze różowo-białym. Nad bramą w północnym krużganku znajduje się wysoka wieża z hełmem z 1737 r.
Obecnie mieści się tu Urząd Miasta.