Świnoujście - wakacje 2008

Fort Zachodni
Budowę fortu rozpoczęto w 1856 roku. Rok później oddano do użytku jednokondygnacyjną redutę na planie kwadratu, wyposażoną w 9 strzelnic artyleryjskich i 6 otworów strzelniczych dla broni ręcznej. Budowla stała początkowo na płaskim terenie. Do 1861 r otoczono ją fosą wodną, przez którą zbudowano groblę i pomost, dobudowano ściany ochronne z tradytorami na wschodniej i południowej flance oraz usypano wał ziemny od północy. Na wał ten przeniesiono część stanowisk dla dział polowych, przez co budowla zaczęła przekształcać się w ufortyfikowaną baterię nadbrzeżną.
Fort zmieniał swoja nazwę: z Werk IV na Batterie „A”i ostatecznie na „Westbatterie” /Bateria Zachodnia/. Taką też rolę zaczął pełnić w systemie fortyfikacyjnym twierdzy – zachodniej baterii artyleryjskiej. Jego zdaniem było podjęcie walki z nieprzyjacielską flotą na redzie portu. Do 1870 r uzbrojenie baterii stanowiły działa polowe, ustawiane w szańcach na koronie wału. Po modernizacji i przebudowie fortu w latach 1878-1881, zainstalowano tutaj 4 ciężkie działa nadbrzeżne kalibru 210 mm. Stanowiska artyleryjskie znajdowały się na murowanej galerii, stanowiącej jednocześnie strop podziemnych kazamat. W kazamatach znajdowały się zapasy amunicji i niezbędnego wyposażenia dla baterii. Cały fort przybrał kształt pentagonalny i otoczony został prócz fosy wysokimi wałami ziemnymi. Ta sama fosa okalała także Fort Anioła, czyniąc z obu fortów zachodni kompleks fortyfikacyjny twierdzy.
W czasie I wojny światowej Fort Zachodni funkcjonował jako element ochrony portu.
Po podpisaniu Traktatu Wersalskiego pozbawiony został ciężkich dział nadbrzeżnych. Ponownie uzbrojono go w 1937 r, instalując tu szkolną baterię nadbrzeżną, wyposażoną w 4 działa kalibru 150 mm. We wrześniu 1939 r część marynarzy z obsługi fortu wzięła udział w ataku na Westerplatte. Baterię szkolną nazwano później „Henningsen” dla uczczenia pamięci por. Henningsena, który służył wcześniej w forcie i który zginął pod Westerplatte.
W 1941 r na lewym skrzydle fortu zbudowano kilkupiętrowy bunkier dowodzenia, na którego szczycie zainstalowany był ogromny dalmierz optyczny do kierowania ogniem dział.
W maju 1945 r część załogi fortu skierowano na front, resztę natomiast ewakuowano okrętem na zachód.
Po wojnie fort zajęli Rosjanie, instalując tutaj własną baterię dział nadbrzeżnych 130 mm.
W 1962 r obiekt przekazany został miastu. Przez ponad 20 lat w forcie funkcjonowały magazyny warzyw i owoców.
Od roku 2000 obiekt został wydzierżawiony i udostępniony do zwiedzania.