Wakacje 2008 - cd.

Poczdam - Pałac Sanssouci
Pierwsze szkice pałacu zostały wykonane przez Fryderyka II Wielkiego, który zlecił dalsze prace architektoniczne i budowlane Georgowi Wenzeslausowi von Knobelsdorffowi. Projekt monarchy przewidywał budowę parterowego pałacu. Von Knobelsdorff zaproponował korektę planów królewskich poprzez podwyższenie budowli, jej podpiwniczenie oraz przesunięcie bliżej najwyższego tarasu, tak by pałac był bardziej wyeksponowany i lepiej widoczny z dołu wzniesienia. Fryderyk odrzucił te propozycje, preferując intymną siedzibę bez większych aspiracji reprezentacyjnych, o której mawiał: moja mała winnica.
Francuski zwrot „sans souci” (bez trosk) i tak właśnie nazwano pałac, bo Fryderyk planował tu pobyty, poświęcając się swoim zainteresowaniom i realizacji pasji artystycznych.
Pałac miał być jedynie letnią rezydencją, maison de plaisance, na prywatny użytek króla i jego gości od końca kwietnia do początku października.
W pałacu rezydował król wraz z zaproszonymi gośćmi, m.in. mieszkać miał tu Voltaire. Istnieje również hipoteza, iż to właśnie w pałacu Sanssouci biskup Ignacy Krasicki napisał słynną Monachomachię (Wojnę mnichów), o czym informuje wydawca zbiorowej edycji "Dzieł" Krasickiego Franciszek Ksawery Dmochowski.
Żona Fryderyka, Elżbieta Krystyna Braunschweig-Bevern, z którą był w separacji od momentu wstąpienia na tron w 1740, mieszkała w pałacu Schönhausen w Berlinie. Fryderyk wolał, by pałac Sanssouci pozostawał jednocześnie pałacem sans femmes (bez kobiet).
Fryderyk prowadził skromne życie. Zamiast balów, maskarad i polowań, dominowały w Sanssouci dyskusje filozoficzne, przechadzki, lektury i koncerty. Jego skromność przerodziła się z czasem w skąpstwo, które objawiało się na przykład niechęcią do wszelakich prac remontowych. Fryderyk miał powiedzieć: Nie chcę budować jak Rzymianie, wystarczy, że to, co buduję przetrwa do końca mojego życia
Fryderyk zmarł w pałacu Sanssouci 17 sierpnia 1786. Życzył sobie być pochowanym skromnie obok pałacu, w krypcie na najwyższym tarasie, gdzie znajdowały się groby jego psów. W okresie 46 lat swoich rządów Fryderyk często zajmował się tematem śmierci. Oprócz swojego testamentu politycznego z 1752, sporządzał prawie przed każdą bitwą nową wersję ostatniej woli, regulując wszystkie detale spraw rodzinnych i finansowych. Podobnie często powtarzał instrukcje dotyczące jego pochówku.
W testamencie z grudnia 1757 pisał: „Poza tym, jeśli chodzi o moją osobę, chcę być pochowany w Sanssouci, bez przepychu, bez pompy, nocą. Nie wolno mnie otwierać, lecz bez ceregieli tam zanieść i pochować nocą.”
Natomiast w późniejszym dokumencie ze stycznia 1769 pisał: „Żyłem jak filozof i jak filozof chcę być pochowany, bez przepychu, bez uroczystej pompy. Nie chcę być ani otwierany, ani balsamowany. Pochowa się mnie w Sanssouci na wysokości tarasów w krypcie, którą sobie przygotowałem…Gdybym umarł na wojnie lub w czasie podróży, pochować mnie należy w pierwszym lepszym miejscu a w zimie przenieść do Sanssouci.”
Wbrew życzeniom króla, jego bratanek i następca Fryderyk Wilhelm II zorganizował uroczysty pogrzeb monarchy w kościele garnizonowym w Poczdamie, chowając Fryderyka obok ojca Fryderyka Wilhelma I. Trumny jego i jego ojca zabrano tuż przed upadkiem III Rzeszy, aby nie wpadły w ręce Armii Czerwonej. W marcu 1943 przeniesiono je do bunkra w Poczdamie-Eiche a w marcu 1945 do kopalni soli Bernterode w Eichsfeld (Turyngia), skąd żołnierze amerykańscy wywieźli je do kościoła św. Elżbiety w Marburgu (Hesja). W sierpniu 1952 trumny królów Prus przeniesiono do zamku Hohenzollern koło Hechingen w Szwabii (Badenia-Wirtembergia).
Po po upadku NRD i zjednoczeniu Niemiec, ciało Fryderyka, zgodnie z jego wolą, spoczęło w Sanssouci. 17 sierpnia 1991, w 205 rocznicę śmierci, szczątki Fryderyka przywieziono pod eskortą Bundeswehry do Poczdamu i nocą złożono do krypty, którą Fryderyk przygotował w 1744:”Kiedy tu będę, będę już bez zmartwień.”