Otwieram drzwi pierwsze i oto Ja,
wśród traw i polnych kwiatów siedzę
rozkoszując się szczęściem.
Tak beztroska i silna lepię z gliny moją twarz.

Drzwi drugie bębnią by już przyjść
A za nimi moj pies,
Przyjaciel jakich mało.
Biega i warczy z rozkoszną miną
opowiadając co niesie dzień.
Sierść czarno biała wciąż lśni,
a jego oczy wciąż te same- kochane...

W mych oczach kręcą się łzy, patrząc na niego tyle wspomnień się jeszcze tli.
Bądz w mej pamięci aż po kres i przywołuj swą mordką kupę szczęśliwych łez.

Z trudem zostawiam te drzwi ale trzecie swym cudem uraczyć mnie chcą.
Za nimi babcia,
W sukience w kwiaty, taka radosna, roześmiana
biegnie przez łąkę niczym wiatr
Patrzy na mnie ze zdziwieniem i uśmiecha się tak dalece szeroko.

Otwieram oczy pełne wzruszeń łez,
na nowo zatracając się w tym co tak bezpowrotnie odeszło.

Zapłakałam dziś nad grobem tych wspomnień bez fotografii....


dla babci i Kulfona
nie zmiennie
zawsze