(4)
Niezapominajki
Okruchy nieba opadły na ziemię.
Tuż obok rzeki niebieszczą się ładnie.
To niezabudki, może ktoś odgadnie,
że w nich niebiańskość romantyczna drzemie.
Małe i nikłe, a tyle w nich czaru,
gdy nad płynącą wodą się unoszą.
„Nie zapominaj" jakby cicho proszą
i komuś mały bukiecik podaruj.
Wiosna przeminie jak mgnienie powieki,
a pamięć w sercu pozostanie długo.
„Nie zapominaj" niesie się nad strugą
i ginie z szumem rwących nurtów rzeki.
- Anna Zajączkowska
