Newtown Connecticut

Tak sie złożyło, że przez ostatnie kilka miesięcy conajmniej cztery razy w tygodniu przejeżdzam przez Newtown- miejsce tragedii w szkole Sandy Hook ( dzielnicy tego miasteczka). Pierwszy raz bylam tam w sobotę, tuż po fakcie, kiedy media nie zdążyły jeszcze "zjechać" z krańców świata w poszukiwaniu sensacji, a tylko wyprzedzały się w fabrykowaniu mylnych informacji. Jechałam i płakałam.
Potem były misie i kwiaty na skrzyżowaniu głownych dróg ( gdzie w centrum miasteczka dokładnie na środku skrzyżowania jest wielgachny słup na ktorym wywieszona flaga łopotała w połowie masztu), świece, wycięte formy aniołków wciśnięte w świeży śnieg, wieńce przed budynkiem ratusza, etc etc. I ciągle ogromna ilość samochodów policyjnych z różnych, niejednokrotnie odległych miast w Connecticut i nie tylko. I przemykający się ludzie zmęczeni natarczywością niezliczonych ekip telewizyjnych. Łapaczy ulicznych z mikrofonami.
I rozpacz rodzin...
W kilka dni potem dotarły informacje o zbieraniu pieniędzy dla rodzin ofiar. Muszę przyznać, ze zgłupiałam- ile kosztuje utrata dziecka w tak krańcowo okropnych okolicznościach? Może nigdy nie zrozumiem tej mentalności do końca, pomyślałam wtedy. Aliści ostatnio dotarła kolejna informacja, że rodzice dziecka z Sandy Hook, które przeżyło te straszne chwile sądzą stan i władze lokalne i szkołę czy szkoły na sumę stu milionów dolarów. Poczuli się poszkodowani, bo nie załapali sie na samochód z pieniędzmi?

Może więc lepiej myślec o słowach na tym znaku- który sami mieszkańcy miasteczka umieścili przed swoimi domami- "miłość jest głośniejsza". Znaki te ufundowali ludzie z całych Stanów- ten Natalie W z Nowego Yorku, następny tuż obok był od rodziny w Colorado. , Trudno chyba o piękniejszy gest ludzkiej empatii wobec tych, którzy cierpią.


Dzisiaj jadąc zobaczyłam, że usunięto kwiaty sprzed rausza i misie ze skrzyżowania. Nigdy już nie będzie tak jak było, ale czas na boleśnie powolne odbudowywanie "normalności".