Welwiczia przedziwna - okaz żeński

Nazwa pochodzi od nazwiska Friedricha Welwitscha (1806-1872), który jako pierwszy odkrył tę roślinę w 1859 roku na pustyni Namib.
Welwiczja przypomina bardzo niskie drzewo o grubej korze, pień jest stosunkowo krótki od 50 do 120 cm, kilkumetrowe grube liście są rozłożyste i rozplatają się po powierzchni gruntu, sprawiając, że roślina wygląda jak gigantyczna ośmiornica.
Welwiczja przedziwna (Welwitschia mirabilis), roślina nagozalążkowa, jedyny przedstawiciel rzędu welwiczjowców (Welwitschiales). Występuje na pustyni Namib (w Namibii), wzdłuż wybrzeży Oceanu Atlantyckiego, w zasięgu oddziaływania mgieł znad oceanu. Endemit.

Krótki pień, osiągający do 120 cm średnicy, w większości ukryty jest pod powierzchnią ziemi, korzeń palowy, bardzo długi, sięga do wód gruntowych. Z pnia wyrastają dwa taśmowate liście, do 3 m długości, które przez całe życie rośliny (do 100 lat) przyrastają u nasady i zamierają przy końcach.

Welwiczja przedziwna jest rośliną dwupienną rozdzielnopłciową (kwiaty męskie i żeńskie na osobnych okazach), zapylaną przez wiatr lub owady, nasiona opatrzone skrzydełkami, rozsiewane przez wiatr.