*************

Po piaszczystej drodze szła staruszka. Mimo tego, że była już bardzo stara szła tanecznym krokiem, a uśmiech na jej twarzy był tak promienny, jak młodej szczęśliwej dziewczyny. Nagle dostrzegła przed sobą postać. Na drodze ktoś siedział, ale był tak skulony że prawie zlewał się z piaskiem. Staruszka zatrzymała się, i zapytała: Kim jesteś? Ja? nazywają mnie smutkiem. Ach smutek zawołała radośnie staruszka .Znasz mnie?- oczywiście przecież towarzyszyłeś mi w mojej wędrówce ,a dlaczego przede mną nie uciekasz jak inni ludzie, ponieważ wiem że potrafisz dogonić każdego, kto przed tobą ucieka, a powiedz mi dlaczego jesteś taki smutny? Wiesz nikt mnie nie lubi i wszyscy się mnie boją, masz racje powiedziała staruszka. Przecież ja chcę pomóc każdemu. Smutny człowiek jest bardzo wrażliwy, nie jedno jego cierpienie podobne jest do źle zagojonej rany, która co pewien czas się otwiera. A jak to boli,, przecież wiesz, że gdy dopiero człowiek pogodzi się ze smutkiem i wypłacze może wyleczyć swoje rany. Po jego smutnej twarzy płynęły łzy. Płacz smutku płacz powiedziała staruszka, ale teraz musisz odpocząć i dalej wędrować, będę ci zawsze towarzyszyła, a zniechęcenie już cię nigdy nie pokona .Staruszek nagle przestał płakać i spojrzał na staruszkę!, ale kim ty właściwie jesteś? Ja?..zapytała figlarnie staruszka uśmiechając się przy tym tak beztrosko jak małe dziecko -Ja Jestem Nadzieja!

dodane na fotoforum:

• kwiatowisko