przed pałacem ślubów

w zapłakanej szybie
promyk słońca rozlany
uwolnił wspomnienia
schowane za łzami

osuszył im skrzydła
i uniósł do nieba
by na koniec lata
mogły sobie śpiewać

lekki powiew wiatru
musnął im po twarzy
otworzyły się kartki
letnich kalendarzy

w wir tańca uniosły
wspomnienia z wakacji
przywołały zapach
róży i akacji

sprawiły że serce
poczuło tęsknotę
za tym co kochane
a takie ulotne

znów lato odchodzi
wspomnieniami dławi
gdzieś w kąciku serca
mały ślad zostawi