Jesień idzie przez park...

Park Poniatowskiego powstał w 1903 roku, wcześniej był tu Las Miejski zwany \"Złote Wesele\", rozciągał się już poza granicą miasta, którą była ulica Pańska (dziś Żeromskiego). Niewiele brakowało, a zamiast parku, mielibyśmy w tym miejscu cmentarz. Gdy wypełnił się grobami, pierwszy cmentarz założony dla rozrastającej się Łodzi, naprzeciwko Manufaktury, tam gdzie dziś stoi drewniany kościół św Józefa, właśnie tę lokalizację rozpatrywano - ostatecznie wybrano Ogrodową. Twórcą parku był Teodor Chrzoński z Warszawy - pod jego kierunkiem wycięto drzewa leśne i posadzono prawie 100 tys. krzewów i roślin niskich. Z założenia miało to być miejsce rekreacyjne, planowano też wjazd na teren powozami, dlatego aleje są takie szerokie. Park stanowił połączenie dzikiego parku angielskiego z zaplanowanym parkiem francuskim. W czasie pierwszej W.Św. zniszczony, uprawiano tam nawet ziemniaki. W 1917 r. otrzymał imię księcia J. Poniatowskiego, a w zachodniej części utworzono stawy rozdzielone alejkami i mostami. W czasie II W. Św. park był niedostępny dla Polaków, nosił nazwę Hitlerjugend i wraz z położoną na jego granicy halą sportową był centrum masowych imprez nazistowskich. Tuż po wojnie w centrum postawiono pomnik Wdzięczności połączony z cmentarzem żołnierzy radzieckich,na który przeniesiono poległych przy zdobywaniu Łodzi, pochowanych w różnych miejscach, w tym na placu Wolności. Pomnik w proteście został wysadzony, jeszcze w 1945 r. i natychmiast odbudowany. Ostatecznie rozebrano go po transformacji ustrojowej - pozostał tylko cmentarz. Inną pozostałością po wojnie jest dwukondygnacyjny schron wybudowany przez Niemców w naturalnym wzgórzu. Już w obecnym czasie w jarze graniczącym ze wzgórzem, wybudowano tor terenowy do jazdy rowerowej. Park stanowi otoczenie dla kortów tenisowych, oraz zabytkowej szkoły przemysłowej.