Jak to było z higieną w Łodzi na przełomie XIX/XX.?

Największą łódzką łaźnię wzniesiono w południowej części miasta przy zbiegu ulic Rzgowskiej oraz Dąbrowskiego. Zaprojektowana została w 1953 roku przez A. Gałązkę, w pracowni Miastoprojektu Północ – Wschód, a oddana do użytku w 1956 roku. Skoro w latach 50. miasto decydowało się na budowę ogólnodostępnej łaźni, to znaczy to, że bardzo znaczna ilość mieszkań pozbawiona była dostępu do wody z wodociągu i łazienek.
Niestety odbijały się czkawką zaniedbania jeszcze z okresu gdy Łodzią zawiadywały władze carskie na czele z renegatem Pieńkowskim. Gdy w 1885 r. Łódź osiągnęła 108.000 mieszkańców inżynierowie Słowikowski i Bronikowski przedłożyli projekt koncepcji wodociągów. Został on niestety zarzucony. Gdy w 1900 r. mieszkańców było już 310 tys. pod naciskiem ludności, lekarzy i społeczników Pieńkowski zlecił opracowanie koncepcji wodociągów i kanalizacji angielskiemu inżynierowi W. H. Lindleyowi i znowu utonął on w przepastnych biurkach rosyjskiej administracji miasta. Dopiero po odzyskaniu niepodległości od 1925 r. rozpoczęto jego realizację - na pierwszy ogień poszła budowa kanalizacji a wodociągów nie uruchomiono do wojny.
A jak radziła sobie ludność? Tylko niewielka część luksusowych kamienic wyposażona była w lokalną sieć wodociągową - do zbiornika usytuowanego na najwyższej kondygnacji z reguły nad klatką schodową pompowano wodę dowożoną beczkowozami. Spływała ona potem grawitacyjnie do mieszkań a ścieki do szamba. A biedniejsi - po mieście jeździły beczkowozy z wrzątkiem, z których za niewielką opłatą można było wypożyczyć balię na czas kąpieli i kupić kilka wiader ciepłej wody. Na co dzień nie myto się zbyt dokładnie musiała wystarczyć miednica stojąca na taborecie w kuchni. Gruntowna kąpiel odbywała się raz w tygodniu - zwykle cała rodzina korzystała z tej samej wody, myjąc się w ustalonym porządku: pan domu, pani a na końcu dzieci.
W 1939 r. tylko w co 12. łódzkim domu była łazienka.