W polanickim parku o świcie.

Heroicznie wstałam przed 7., ciepło się odziałam (-3st.C), wzięłam aparatek, smartfon, lornetkę i rozważając własne bohaterstwo ruszyłam na ptaszki.
Po drodze był na czubku olbrzymiego drzewa śpiewający do słonka drozd. Bardzo sympatyczny. Popatrzylam, posłuchałam.
A w parku: miejsce grubodziobowe- puste,
na trawnikach- zięby, kosy, zieby, kosy.....
Jeden kos dziwaczny, jakiś posiwiały.
Z drzew migają czyjeś jasne, małe i większe brzuszki, dokola bębnią dzięcioły, tylko jeden raczył się pokazać i chwilę posiedzieć.
Od zadzierania do góry głowy, człowiek słabnie. I po co ,głupi, tu przylazł?!
Zrobił więc zdjęcie kamiennemu niedźwiadkowi,( nie wyszło, za ciemno), hotelowi pani Eris, drzewu wrośniętemu w mur (albo odwrotnie) i poszedł do domu.