:))

Za oknem chłód… deszcz cicho gra melodie rozpaczy... wiatr szepce historie bólu… chmury malują cierpienie na sklepieniu nieba… Wszystko mroczne… ponure… pełne zgrozy… a w samym środku tego wszystkiego mały człowiek… samotny… opuszczony przez nadzieje… ze spojrzeniem wypełnionym żalem… ze smutkiem namalowanym na twarzy… Nie wie dokąd iść… nie wie czy chce dalej żyć… Zagubiony w własnym szarym świecie… Igraszką był w ręku fortuny… marionetką na cienkich sznurkach… Zadrwił z niego okrutny los… przebił serce… Pokolorował jego życie na czarno… pozbawił światła… a może zawsze takie było, tylko dopiero teraz została odsłonięta kolorowa kurtyna, za którą ukrywało się ta rozpaczliwa prawda o świecie? Gdzie jest Bóg? Ten, który szczęścia jest znakiem… Gdzie On? Do którego błagalne o litość płacze posyłamy… Zapomniał o tym szarym człowieku, którego sam stworzył? Nie, nie zapomniał… On wie, że tylko silni wiarą przetrwają… On wie, że by docenić szczęście i piękno kolorów, trzeba ujrzeć szarość i doświadczyć życia bólu… Bo wszystko ma swój cel… Ten chłód kiedyś ustanie… deszcz i wiatr umilkną…. chmury zakończą swoje dzieło… ponury mrok przeszyją promienie słońca… a ten mały człowiek zauważy, że tak naprawdę nie jest sam i nigdy nie był… Tylko po prostu cierpienie nie pozwalało mu tego dojrzeć… Nie dajmy się mu zaślepić… otwórzmy szeroko swe oczy i dostrzeżmy sens naszego bólu…