JAN PAWEł II

magda1 2008-04-02

„Za tę chwilę pełną śmierci dawnej”

Za tę chwilę pełną śmierci dziwnej,

Która w wieczność niezmierna opływa,

Za dotknięcie dalekiego żaru,

W którym ogród głęboki omdlewa.



Zmieszały się chwila i wieczność,

Kropla morze objęła –

Opada cisza słoneczna

W głębinę tego zalewu.



Czyż życie jest fala podziwu, falą wyższą niż śmierć?

Dno ciszy, zatoka zalewu – samotna ludzka pierś.

Stamtąd żeglując w niebo,

Kiedy wychylisz się z łodzi,

Miesza się szczebiot

Dziecięcy – i podziw