magda1 2008-04-02
„Za tę chwilę pełną śmierci dawnej”
Za tę chwilę pełną śmierci dziwnej,
Która w wieczność niezmierna opływa,
Za dotknięcie dalekiego żaru,
W którym ogród głęboki omdlewa.
Zmieszały się chwila i wieczność,
Kropla morze objęła –
Opada cisza słoneczna
W głębinę tego zalewu.
Czyż życie jest fala podziwu, falą wyższą niż śmierć?
Dno ciszy, zatoka zalewu – samotna ludzka pierś.
Stamtąd żeglując w niebo,
Kiedy wychylisz się z łodzi,
Miesza się szczebiot
Dziecięcy – i podziw