Budowę w którą zaangażowali się zarówno mieszkańcy wyznania greckokatolickiego jak i rzymskokatolickiego przerwał wybuch II wojny światowej w roku 1939. W architekturze cerkwi dały o sobie znać wpływy z Huculszczyzny. Obiekt wzniesiono w stylu ukraińskim, tzw. narodowym jako budowlę trójdzielną, na planie krzyża greckiego, jednokopułową o konstrukcji zrębowej. Sanktuarium zamknięte jest trójbocznie, pod opasaniem para zakrystii.
Dachy świątyni kalenicowe, powyżej kalenic znajduje się tambur (tambur "podtrzymuje" kopułę, jest to tzw. szyja świątyni) zwieńczony baniastą sygnaturką, poniżej okapy. Mniejsze sygnaturki widoczne są na kalenicach układu krzyżowego - po bokach. Całość kryta blachą (do 1977r. gontem).