Kościół św. Walentego, zwany przez mieszkańców Bierunia "Walencinkiem", jest kościołem drewnianym o konstrukcji wieńcowej, należy do parafii św. Bartłomieja w Bieruniu Starym. Posiada on wszystkie cechy charakterystyczne dla górnośląskiej drewnianej architektury kościelnej. Położony na wschodnim przedmieściu Bierunia, poza historycznymi granicami miasta, znajduje się dzisiaj na cmentarzu, który do końca XVIII wieku służył za miejsce pochówku dla ludzi niegodnych pogrzebania na cmentarzu parafialnym. Data powstania kościółka niestety nie jest znana. Pierwsza historyczna wzmianka o jego istnieniu pochodzi dopiero z 1628 roku i zawarta jest w sprawozdaniu wizytacyjnym ostatniego ewangelickiego dziekana pszczyńskiego Johanna Hoffmanna, w którym pisze: "Miasteczko Bieruń ma dwa kościoły, jeden w mieście i drugi poza miastem". Dlatego najprawdopodobniej "Walencinek" powstał w latach 1598 (1619) – 1628. Po raz pierwszy wymienione jest wezwanie kościółka w 1680 roku przy okazji jego remontu, kiedy to latach 1677 – 1680 zastępował kościół parafialny św. Bartłomieja, który spłonął w czasie pożaru miasta. Wtedy to rozkwitł kult świętego Walentego, który przekroczył granice parafii bieruńskiej. W 1725 roku przeprowadzono gruntowny remont tej świątyni, który zmienił wygląd zewnętrzny kościoła. W 1845 roku w Bieruniu wybuchł wielki pożar, który strawił kościół parafialny i po raz kolejny życie religijne przeniesiono do "Walencinka". Dnia 14 października 1929 roku kościółek został uznany za zabytek. Gruntowną renowację wnętrza przeprowadzono w 1941 roku z inicjatywy ks. dziekana Jana Trochy.