Zagadka Sfinksa

Przed Sfinksa
obliczem stanęłam
prężąc się
w człowieczej pysze

wyczarowany falami
powietrza głos usłyszałam:
Czy mam odwagę poznać
tajemnicę?

pięć duchów
po tafli
nieba wędrujących
ujrzałam
zrodzonych
z tego,
co pomyślało serce
i powiedział język

odwieczne archetypy
niestworzonej światłości
niewypowiedziane rozkazy
skrzydlatego zwierza

O wieczny Sfinksie
puste i głupie
zdają się być
dziś dla ludzi
twoje pytania

zbuntowani są
przeciw twej zasłonie

Kto więc ostrze światła
odnajdzie, które ją rozedrze?

Gdzież promień światła
rozjaśniający ciemności
duszy i przepaść natury?

Czy nikt po stopniach
materii wspiąć się do
krainy ducha
już się nie odważy?

milcząc
kruszejesz
na krańcu pustyni
zagadek skrywając
nierozwiązaną tajemnicę

nieprzejawiony nowym
wężem stać się
nie zdąży

kamieniami niewiedzy
wybrukowałeś me drogi

pan wczorajszego dnia
zawładną mą wyspą płomieni

straciłam już ogon
i skrzydła
nie urosną mi nowe

bezradnie na dwóch nogach
poruszam się jeszcze
w dzień jestem
w nocy mnie nie ma

bogów przepaści
tajemnicę chcę poznać
nie popełniwszy błędu Semele
z pożądania przez boski
ogień
strawionej

pamiętając
delfickiej wyroczni
słowa wyryte

nie jestem godna
tajemnic bram
otworzyć

nie jestem gotowa
na drugi brzeg
innych przewozić

ma tratwa wciąż jeszcze
żarem pożądania płonie
lecz mam nadzieje,
że wytrwa i nie utonie

anixja [09.10.2009]