Naturalne morskie gąbki stosowane są do oczyszczania ludzkiej skóry od ponad 2000 lat. Gąbka morska, wbrew temu, co się powszechnie sądzi, jest zwierzęciem, a nie rośliną. W łańcuchu ewolucyjnym należy do pierwszych wielokomórkowych stworzeń powstałych na Ziemi.

Do 1765 r. morskie gąbki uważane były za rośliny, ale przyrodnik John Eblis udowodnił, że w rzeczywistości są to prymitywne zwierzęta. Żyją na dnie ciepłych mórz i oceanów maksymalnie na głębokości 200 m. Przyczepiają się na stałe do trwałego podłoża i przepuszczają morską wodę przez swoje ciała.

Gąbki mają tysiące porów, które pozwalają wodzie przepływać przez nie, i w ten sposób, filtrując ją, wyławiają drobne organizmy i plankton w celu zdobycia składników odżywczych.

W morzach i oceanach świata żyje ponad 5000 różnych gatunków gąbek, ale tylko kilkanaście z nich jest wykorzystywanych przez ludzi. Od starożytności były one uważane za bardzo cenny surowiec. Dostarczano je do pałaców i haremów, gdzie używano ich w trakcie kąpieli.

Znajdowały one również inne zastosowanie. Rzymianie gąbkami z gatunku nazywanego potocznie \"ucho słoniowe\", których najokazalsze egzemplarze osiągały metr średnicy, wyściełali wnętrza niewygodnych zbroi.

Dziś naturalna gąbka, może nie w takim stopniu jak kiedyś, ale ciągle ma charakter luksusowego produktu kosmetycznego. Używa się ich w pielęgnacji ciała, gdyż dają skórze uczucie delikatności, gładkości jedwabiu, pomagają usunąć martwe komórki i poprawiają krążenie krwi.

Stosuje się je także do czyszczenia gładkich powierzchni przy restauracji zabytków, do delikatnej obróbki ceramiki, porcelany, skóry i drewna oraz w medycynie i laboratoriach.

Współcześnie naturalne gąbki są uznawane za lepsze, i bardziej cenione niż ich syntetyczne odpowiedniki przez co mają wyższą cenę. Stanowią także doskonałą pamiątkę turystyczną.

Poławiacze gąbek to zawód występujący w wielu miejscach na świecie w obrębie ciepłych mórz. W Europie profesja ta wykonywana była przez mieszkańców nadmorskich i wyspiarskich rejonów Morza Śródziemnego.