ciąg dalszy II.- Asyż

Z górnego kościoła wychodzi się na Piazza Superiode di San Francesco, z której można kontynuować spacer ulicą Via San Francesco. Stare kamienne domy, urocze małe sklepiki i kawiarenki, kwiatowe gazony, wąskie uliczki - wszystko to stanowi o charakterze Starego Miasta. Co krok w murach domów można zobaczyć wmurowane kapliczki i obrazki świętych, o które widać, że mieszkańcy dbają. Tu wystarczy nadstawić uszu, aby średniowieczne mury opowiedziały nam magiczne historie
A gdy dopadnie nas zmęczenie, można napić się mroźnej wody z jednej z licznych kraników zamontowanych w ścianach.
Przy placu Piazza del Comune wznoszą się: dawna (z I w. p.n.e) rzymska świątynia Minerwy, którą zaadaptowano na kościół pw. Santa Maria i średniowieczny ratusz z wyniosłą wieżą. W mieście jest też romańska katedra św. Rufina (San Rufino) z XII stulecia, w której ochrzczono św. Franciszka i św. Klarę.
. Z placu del Comune jest już blisko do podpartego łukami potężnych przypór kościoła św. Klary (Basilica San Chiara) postawiona na miejscu kościoła św. Jerzego, w którym początkowo pochowano i kanonizowano św. Franciszka. W kościele św. Jerzego pochowana była także św. Klara, aż do czasu postawienia bazyliki. W podziemiach spoczywają doczesne szczątki św. Klary (żyła w latach 1193-1253), czyli pierwszej klaryski. Jej zwłoki nie uległy rozkładowi przez setki lat, co uznano za cud. Ostatnio jednak oblicze świętej zmieniło się i trzeba było wykonać maskę z pośmiertną podobizną św. Klaryw samym sercu miasteczka Matki Bożej Anielskiej wznosi się szesnastowieczna świątynia bazylika Porcjunkuli obejmująca miejsca życia i śmierci św. Franciszka. Nad portalem Porcjunkuli odnajdujemy napis: "To jest brama życia wiecznego" Bazylika swoimi białymi murami otacza klejnot – kościółek Porcjunkuli. To tu św. Franciszek pokornie rozpoczął swoje dzieło, postępował w cnocie i szczęśliwie zakończył swoje życie. To miejsce wybrał jako swoje mieszkanie, tu założył Zakon Braci Mniejszych, tutaj święty przyjął Klarę z Asyżu i poświecił ją Panu. Tu wreszcie, bogaty w zasługi i cnoty, przyjął śmierć śpiewając (3 października 1226 r).
W drugiej części sanktuarium znajdują się: ogród różany, oratorium - miejsce zamieszkania świętego, kaplica płaczu, muzeum i pinakoteka. W ogrodzie różanym można podziwiać róże bez kolców. Według tradycji róże straciły kolce by nie ranić św. Franciszka, który tarzając się tu wśród krzewów pokonywał wątpliwości i pokusy. Róże wciąż kwitną, dając Rosa Canina Assisiensis. Na krużgankach stoi figura świętego z żywymi turkawkami, które od niepamiętnych czasów gnieżdżą się w rękach świętego...
Mimo natłoku turystów w tym mieście obecna jest wszechogarniająca cisza, która emanuje z murów, ulicy i dźwięczy w okolicznym krajobrazie ... Dla mnie jest to zaczarowane miejsce pełne tajemniczości, wiary i wytchnienia... W Asyżu łatwiej jest zapomnieć o pogoni za każdym kolejnym dniem; czas zwolnił bieg wieki temu i nic nie zapowiada zmiany... Miasto bardzo przyjazne. Zachęcało do zwiedzania