C.d.n

Opadły wzniesione prawice i trzej jeźdźcy cofnęli się z lękiem. Za
potężnym rogaczem wyglądało spośród dębiny kamienne oblicze posągu.
Lech zeskoczył z konia, zdjął kołpak zdobny w białe orle pióra:
- Bądź pozdrowiony, Światowidzie, boże ojców naszych! - zawołał bijąc
potrójne pokłony.
Czech i Ruś poszli za jego przykładem:
- Chwała ci. Światowidzie!
Nadciągnęli z puszczy wojowie obu drużyn, a każdy spojrzawszy przed
siebie, czynił to samo, co wodzowie.
- Chwała ci, Światowidzie, boże ojców naszych! - rozlega się raz po raz.
A potężny rogacz widząc, że nic mu tu nie zagraża, podniósł wspaniały
swój łeb, popatrzył uważnie na stojących przed nim napastników i długim,
wolnym kłusem pomknął ku przeciwległym krańcom polany. Zielona
puszcza zamknęła się za nim bezszelestnie.
Zebrani stali przez chwilę w milczeniu, jakby oczarowani. Pierwszy ocknął
się z zadumy kneź Lech i postąpił kilka kroków naprzód. Uroczysko
otoczone było wokół kręgiem wielkich polnych głazów. Wewnątrz tego
kręgu stał potężny, stary dąb i tróje młodych dębczaków, a wśród nich
czworogranny, rzeźbiony słoń kamienny. Cztery granitowe twarze
Światowida, nakryte kamiennym kołpakiem, spoglądały uważnie na
wschód, zachód, północ i południe.
Wtem ze skraju puszczy, kędy znikł rogacz potężny, wyszła jakaś postać i
szybko zbliżyła się do kneziowego orszaku. Był to wysoki, chudy starzec,
przybrany w białą lnianą szatę przepasaną czerwoną krajką. Siwy włos
okrył mu głowę i spadał aż na ramiona, a podobnie siwa broda osłaniała
piersi. W prawej ręce trzymał wysoką, zakrzywioną laskę, a w lewej pęk
świeżo zebranych ziół.
- Ktoś ty, starcze? - spytał go Lech.
- Jestem Zorian, wieszcz Światowida. Dzięki ci, kneziu, żeś uszanował
święte uroczysko i nie splamił go krwią.
- Niewiele do tego brakowało, gdyż ja i dwaj bracia moi, Czech i Ruś, w
ostatniej dopiero chwili spostrzegliśmy posąg Światowida. Ale gdzież jest
chram twój?
Zorian podszedł do starego dębu, wspiął się na płaski głaz leżący u jego
podnóża otworzył wąskie drzwi wycięte w pniu.
- Oto cały chram Światowida i mieszkanie moje.
Lech, Czech i Ruś zajrzeli ciekawie do środka. W głębi wypróchniałego
dębu znajdowała się niewielka kolista izba o średnicy około ośmiu łokci, a
w niej mały sto sosnowy i szeroka ława okryta skórą niedźwiedzia. U góry,
przez otwór w dziupli sączyła się smuga jesiennego słońca.
- Drzewiej, za życia rodzica mego - prawił starzec - wkoło Światowida
rósł cztery ogromne dęby, a w nich były cztery takie oto świetlice dla
kapłanów. Ale pewnego lecia rozgniewany na ludzi bóg Pochwist zesłał na
ziemię burzę wielką i wicher straszliwy w kształcie ogromnej trąby. Padły
wówczas na ziemię trzy najstarsze, wypróchniale już dęby, a na ich
miejsce rodzic mój zasadził trzy nowe latorośle. Pamiętam dobrze te
czasy, bom pomagał mu jako mały otrok przy sadzeniu tych młodych
dębów. A potem przyszła wielka zaraza i zostałem sam jeden na świecie.
Odtąd żyję samotnie w tym dębie i jak rodzic mój służę Światowidowi.
- Więc sam tu mieszkasz, Zorianie, w tej puszczy ogromnej?
- Sam jeden, kneziu, jeno o pół mili stąd, nad rozlewiskami Warty,
znajduje się siedliszcze bobrowników twoich, którzy mi czasem ryby
przynoszą.
- Powiedz mi jeszcze, Zorianie, czy często widujesz tego ogromnego
rogala który dziś schronił się tutaj pod opiekę Światowida?
Starzec uśmiechnął się pogodnie.
- Trzy lecia temu, w czasie lutej zimy, uratowałem go płonącą żagwią od
zgrai
wilków, które go tu wedle dębu osaczyły. Od tej pory zagląda często na
uroczysko, a bobrownicy, którzy go widują nad brzegiem Warty u
wodopoju, zwą go nie inaczej, jeno rogalem Światowida.
Zadumał się Lech przez chwilę nad słowami starca, a pogładziwszy
sumiastego
wąsa, zwrócił się do jednego z młodszych wojów, którzy stali w pobok
niego:
-Ściborze, druhu mój luby! Prosiłeś mnie kilkakroć o dziedzinę dla rodu
swego. Nadaję więc tobie i potomkom twoim całą tę rozległą puszczę aż
po brzegi Warty. Wybierz sobie z drużyny mojej dziesięciu wojów, a z
włości moich otrzymasz dwudziestu niewolnych i wszystko,....

dodane na fotoforum:

• Piękno natury