Siedem angielskich sióstr (Seven Sisters) to bajeczne klify południowego wybrzeża, strażniczki bieli, skaliste księgi, na których natura wypisała swój poemat o własnej wielkości..Do Siedmiu Sióstr pojechaliśmy autem, którym dotrzeć można tylko na obrzeża parku krajobrazowego. Potem trzeba się zdać już tylko na siebie. Wiatr przelatujący przez to malownicze pustkowie, gnany znad morza w głąb lądu, potrafi człowieka pokonać.Trzeba uważać. Droga do Siedmiu Sióstr ma coś z wyprawy po złote runo, z poszukiwań starego Graala. Nie wiesz, jak daleko iść trzeba, bo początkowo w ogóle nie słychać morskich grzmotów. To dobry znak. To zapowiada, że morze jest daleko, że będziesz mógł stanąć u stóp skalistych sióstr, zobaczyć upragniony cel wędrówki. Bo czasu tutaj nie wyznaczają ani dzień i noc, ani twoje twoje pragnienia i możliwości. Czas tutaj to czas morza. Jak nie wsłuchasz się w jego rytm, to nie poznasz, kiedy przychodzi silnym przypływem i zabiera dla siebie każdy kawałek plaży, okalając dostojne siostry tak szczelnie, że nie będziesz w stanie nic zobaczyć.Przede mną wieczne skały o nieskazitelnej bieli, a w oddali szalejące morze. Jak z wami obcować, kiedy jesteście tacy potężni? Doświadczam ich przez chwilę i kłaniam się nisko. A potem, pokrzepiając się na duszy, wracam z ulgą do ułomnej cywilizacji, gdzie moje miejsce.