str4

--Kto tam? – zapytał niepewnie.
- To ja, otwórz – usłyszał znajomy głos. -Gdzie ona jest? -wskazał łóżko. - Kiepsko z nią ,uważnie przyjrzał się dziewczynie – Ta rana ? - nie znam jej i nie wiem nic o niej, -jest poważna i bardzo brudna. Nagle dziewczyna usiadła na posłaniu .Obudziła się w ciemnym, dusznym i zadymionym pomieszczeniu. Przez jej twarz przebiegł potworny grymas bólu . Przesuwał wzrokiem po jej twarzy . Dolna warga leciutko drżała. Sufit pomieszczenia był na tyle wysoki, że nie mogła go dostrzec. Usiadła, aby dokładniej się rozejrzeć. poczuła jak na ciele pojawiają się kropelki zimnego potu. W chwili, gdy się podniosła zakręciło jej się w głowie, a żołądek odmówił posłuszeństwa. .Przetarła załzawione oczy , strwożonym spojrzeniem rozejrzała po pomieszczeniu. - Gdzie ja jestem ? - w leśniczówce . Powiedz , kim jesteś? - -Jestem ..................taśmą wyprana z obrazu . Pamiętam tylko ten szybki zryw Anioła i te ręce, co pomogły, nie pamiętam natomiast Jego twarzy. Bezimiennej .Nie chcę wyjść na niewdzięcznicę, bo przecież zawdzięczam wam wszystko, ale.. ....Gubiła się w świecie słów. a jej serce zaczęło przetaczać krew z podwójną szybkością. -Rozumiemy. Nie musisz się tłumaczyć .Nic nie mów… - odgarnął niesforne kosmyki z czoła i uśmiechnął się. Odnalazła jego dłoń i chwyciła za nią. Nagle szepty, smaki ,zapachy zaczęły mieszać się w jego umyśle. Uczucia były tak cielesne, a w jej dotyku zamknął się cały sens istnienia, jakby Bóg stworzył jego ciało tylko po to ,aby mógł czuć jej dotyk, jej zapach
- Nie jest ci zimno…? – spytała. - Nie… Twoi rodzice.... - Nie. – odpowiedziała krótko. Kosmyki długich, czarnych jak noc włosów spływały na jej delikatne ramiona. a oczy stały się teraz dopełnieniem jej kobiecości .Mały lekko zadarty nosek wyglądał jakby droczył się z ustami. Przygryzała je białymi równymi ząbkami. Nie mógł oderwać od niej myśli .Myślał tylko o tym, żeby dotknąć jej ust, żeby zatopić się w nich. Nagle wszystko przestało istnieć. Pozostali sami w całym wszechświecie, nieskończeni a jednocześnie wszystko było kruche jak najdelikatniejsza porcelana,,-, o czym ja myślę? zamieniliśmy tylko parę słów ”a ja stoję tonąc w bezmiarze swoich myśli, nie mogąc się z nich wydobyć aby zaczerpnąć powietrza .Gra cieni, panujący półmrok i ten intensywny zapach samotności .Umysł jego znajdował się w miejscu, z którego ciężko się wraca. Pogrążył się we własnym świecie .Cienie załamujące się na jej ciele igrały z wyobraźnią.,,- Ręka, która stworzyła coś tak pięknego jak jej ciało, zasługuje z całą pewnością na uznanie .Widok , który miał przed sobą to jedna z największych tajemnic natury.” - O czym myślisz? – Zapytała po chwili. Jak przez mgłę widziała jak powoli wziął do ręki filiżankę kawy. Smak czarnego napoju orzeźwił jego ciało i wprowadził umysł w stan odprężenia. -Słowa są zbędne. One tylko burzą to, co jest doskonałe. -Wszystko w porządku? - spytała. - coś marnie wyglądasz. I wydaje mi się ,że masz gorączkę -Co to? -Termometr. Podparła głowę ręką, bezmyślnie obracając językiem termometr. Zapanowała cisza, z rodzaju tych, które aż dzwonią w uszach. Posłała grobowe spojrzenie. -Pokaż termometr .Wypełniła polecenie bez szemrania.-Dziękuję – powiedział , przyjmując szklaną rurkę. Spojrzał z niedowierzaniem na srebrną linię rtęci .-Boże, ty masz prawie 40 stopni!....