str18

Wirujące płatki pierwszego w tym roku śniegu osiadały wolno na włosach Wiktorii .Po chwili biały puch zaczął pokrywać już wszystko. Ptaki milkły gdzieś w zimowym pejzażu .Gdyby nie to że lubiła moment kiedy padał pierwszy śnieg nie wyszłaby pewnie z domu. Wiatr wzmógł się i zaczął w wariackim tempie tańczyć z wielkimi płatkami śniegu. Przejechała dłonią po gałązkach zbierając zimne drobinki, które rozpuściły się natychmiast. Siedzące na nagich gałęziach ptaki zerwały się do lotu strącając świeży śnieg zalegający w koronach drzew. Chłód stał się dokuczliwy. Wiatr wiał mocno. Otulona płaszczem, miała zamknięte oczy wsłuchując się w odgłosy lasu. Ktoś nagle dotknął jej ramienia. Delikatne muśnięcie, ledwo wyczuwalne. Zatrzymała się. Na jej twarzy zagościł uśmiech, a potem bardzo powoli wręcz leniwie uniosła powieki i spojrzała . -witaj dziecinko-usłyszała jego ochrypły głos
- Jesteś już -wciągnęła głęboko powietrze w płuca, po czym okręciła się na pięcie i podała rękę Adamowi. Wracali do domu gdzie pachniało miodem, drzewem i pastą do podłogi. Stojąca w rogu choinka ozdobiona była bombkami, a szczyt wręczyła ozdobiona brokatem tekturowa gwiazda. –no i jak? - zielono ,pachnąco , wspaniale! -mówił spoglądając na stół okryty białym obrusem i przygotowaną zastawą do wigilii. – wszystkiego najlepszego- przygarnął ją do siebie i mocno przytulił - poczekaj- wysunęła się z jego ramion, szybko zdjęła płaszcz i pobiegła do kuchni by po chwili postawić na stole złoty kołacz. –to wszystko zrobiłaś sama?.............Weroniko! kochanie! Myślałem, że jak wrócę to pomogę ci w przygotowaniach, a ty…… Co mam powiedzieć. Położyła mu palec na ustach i kazała milczeć. –jest jeszcze sporo do zrobienia zanim usiądziemy do stołu wiec…………., a jeszcze jedno. Po drodze gdy szłam do ciebie spotkałam Świętego Mikołaja, prosił mnie abym ci coś dała- uśmiechnęła się tajemniczo.Za oknem nieprzerwanie padał gęsty śnieg - dała? powiesz co to takiego ma być? -jeszcze nie - Iskrzące się w jej oczach chochliki przybrały na sile . Kąciki jej ust powędrowały do góry ciągnąć za sobą wargę i ukazując szereg, równych białych zębów. -czy ty próbujesz mnie dręczyć? -ja?! -nikogo tu więcej nie ma -Przestań tak na mnie patrzeć! Nie myśl sobie, że będzie tak łatwo ci zgadnąć jaki prezent dostaniesz. Pochylił się nad nją opierając gwałtownie dłonie na ścianie po obu stronach uniemożliwiając ucieczkę.
- Pozwól, że już teraz dam ci małą próbkę tego, co zamierzam jeszcze z tobą zrobić jeśli mi nie zdradzisz tej tajemnicy.. Po tych słowach zatopił swe usta w wargach Weroniki rządnie i zaborczo , tak jakby tym jednym pocałunkiem chciał ją całego pochłonąć! Chwyciła jego dłoń i ruszyła do przodu, pewnie i zdecydowanie, jakby szła do walki, świadoma, że i tak wygra. Nagle stanęła, założyła swoje dłonie na piersiach i wyprostowała się unosząc wyniośle swój podbródek

dodane na fotoforum:

• Piękno natury