PAMIĘCI WOJCIECHA KOSSAKA 31.12.1856 - 29.7.1942

.... "MALARZA POLSKIEJ CHWAŁY"

Jego niezwykle barwne życie już od pierwszych chwil zaczęło się oryginalnie – urodził się w noc sylwestrową 1856, ku zaskoczeniu rodziców i akuszerki jako bliźniak, i liczył się o „rok starszy” od brata Tadzia, który znalazł się na świecie w kilka minut po nim już w roku 1856. Narodziny miały miejsce w Paryżu, gdzie jego ojciec, Juliusz, znany i ceniony malarz akwarelista, przyjechał doskonalić się w sztuce. Francuski kolega Juliusza, malarz batalista Vernet, został chrzestnym Wojtka. Przy takich dwu ojcach chłopiec nie mógł wybrać inaczej – został również malarzem batalistą, a talentem i rozmachem dzieł prześcignął ich obu. Sławę przyniosły mu patriotyczne dzieła jak m.in. „Olszynka Grochowska”, „Wspomnienie z dzieciństwa” (szarża Kozaków na ulicy w warszawie) czy wielka „Panorama Racławicka”. Talent staŁ się przepustką na arystokratyczne salony, a nawet na dwory cesarskie Wiednia i Berlina. Kossak był zapraszany na polowania, bale i parady, cesarz Wilhelm niejeden raz osobiście fatygował się do jego pracowni. Szły za tym oczywiście korzystne zlecenia. „Nigdy jednak nie namalowałem obrazu, na którym byłby pobity żołnierz polski lub francuski” – mówił Wojciech stanowczo. Kiedy polityka pruska stała się już zbyt antypolska, wyjechał z Berlina. „Maniusia, własnoręcznie zarżnąłem kurę znoszącą złote jaja” – oznajmił żonie. Berlińska popularność się skończyła, ale za to Francuzi odznaczyli go Legią Honorową. W wolnej Polsce wielką popularność przynosiły mu portrety i scenki z życia polskiego żołnierza, które są najbardziej „pokupne” do dziś.
Nie ul rywal, że chce zdobyć majątek i zapewnić sobie i rodzinie dostatnie życie. Ale też solidnie na to zapracował. Malował codziennie, a kiedy pracował nad dużym obrazem, potrafił stać przed sztalugami od siódmej rano, dopóki… nie zrobilo się ciemno. A właściwie nie stał, tylko biegał, bo malowanie dużych obrazów, jak „Panoramy” wymagało biegania po schodkach i rusztowaniach.
Prócz sukcesów malarskich nie brakowało mu sukcesów u kobiet. „Lecą na mnie wszystkie,, pokojówki i księżne, kokoty i panny” – pisał szczerze do żony. „Jestem naprawdę wyjątkowym człowiekiem, że przy tylu okazjach tak rzadko przeciw Tobie grzeszę!”. Trudno się dziwić był piękny, elegancki, sławny…. Ostatnią wielbicielkę, Halinkę K. miał jeszcze w wieku… 80 lat.
Dziecko szczęścia” Można tak powiedzieć, choć i jego dopadały kłopoty. Głównie z powodu niesfornej rodziny. Ukochane „Kukły” – córki Lilka i Madzia, coraz wychodziły za mąż i coraz się rozwodziły, a syn, kolejny w rodzinie malarz, podpisywał swoje mierne dzieła imieniem Wojciecha. Ukochany brat natomiast co rusz potrzebował dużej pożyczki… Mimo to artysta nigdy nie tracił radości życia. Jak mało kto umiał cieszyć się chwilą – letnim porankiem, przejażdżką konna, nawet… karmieniem wróbli.
Myślę, że ta wspaniała postać spełnionego artysty może być dobrym omenem na na obecną chwilę kiedy nadchodzi Nowy Rok : )
SAMYCH DOBRYCH DNI W 2018 ! DO SIEGO!