MARIA DĄBROWSKA 1888- 1965

Mija właśnie, bez wspomnień i fet, 55 Rocznica śmierci wielkiej polskiej pisarki.

Ur. 7. 10. 1888 r. w Russowie pod Kaliszem, w zubożałej rodzinie szlacheckiej ., jako Maryjka Szumska. Dom rodzinny i rodzinę opisała potem genialnie w „Nocach i dniach” .Rodzice nie mając własnego majątku liczyli się z tym, że dzieci będą musiały zarabiać na siebie, nie sprzeciwiali się więc, kiedy Maryjka postanowiła wyjechać za granicę na studia. Była jedną z pierwszych Polek które studiowały. Dąbrowska studiowała nauki przyrodnicze w Belgii, botem w Szwajcarii. Tam poznała przyszłego męża, PPS-owca, Mariana Dąbrowskiego.. który wciągnął ją w prace niepodległościowe i społeczne. Ślub wzięli za granicą, a z wybuchem I wś wrócili do kraju, żeby pracować dla Polski.
Na zdjęciach w podręczniku widzimy zwykle szarą myszkę, niepozorną, starszą panią w skromnym kostiumiku. Nic bardziej mylnego – Dąbrowska była kobietą pełną energii i apetytu na życie. Umiała zarówno cieszyć się codzienną chwila, jak dążyć do wielkich osiągnięć. Z pasją działała społecznie i tworzyła kolejne dzieła literackie, wśród których tom „Uśmiech dzieciństwa” przyniósł je popularność, a „Noce i dnie” prawdziwą sławę. Amatorsko malowała, kochała teatr, muzykę, zawsze bliska jej była… wieś, gdzie lubiła włączać się w prace gospodarskie. Miłością jej życia był … mąż, Marian Dąbrowski, z którym łączyła ją wielka erotyczna pasja. I choć oboje nie byli aniołami, choć zdarzało jej się zdradzić Mariana, umiała potem przepraszać go dosłownie na kolanach. Tak, tak, Dąbrowska uważała że ludzie którzy się kochają powinni sobie to okazywać bez wszelkich oporów. Nie mieli niestety dzieci – „Choć od 18 roku życia kochała z pełnym oddaniem”, a nawet później poddała się jakiemuś zabiegowi chirurgicznemu, bez skutku. Małżeństwo skończyło się nagłą tragedią – Dąbrowski zmarł w sile wieku na zawał. Została wdową mając 38 lat i czuła się „Jak ktoś, kogo noc zaskoczyła w w drodze środku dnia”. Nie umiała żyć sama, wkrótce związała się ze znajomym z pracy, bibliotekarzem - erudytą, Stanisławem Stempowskim. Nie był to zbyt przemyślany wybór, bo Stempowski był starszy o dwadzieścia parę lat, miał żonę z którą żył niby w separacji, ale stale ją odwiedzał, no i był chory na serce, podobnie jak Marian. Mimo to przez jakiś czas była z nim bardzo szczęśliwa. Wszystko skomplikowało się, kiedy poznała na wakacjach w Jaworzu młodego, uwodzicielskiego lekarza Jerzego Czopa. Przez szereg lat żyła w rozdarciu między dwoma mężczyznami – nie potrafiła porzucić Stanisława w obawie, że z przejęcia umrze on na zawał, nie umiała też zrezygnować z Jerzego, do którego ciągnęła ją młodość i … serce. Zwyciężyła ostatecznie lojalność wobec Stanisława. Wtedy okazało się, że Jerzy skrywa tragiczną tajemnicę – młody lekarz chorował na rzadką chorobę i wkrótce zmarł w wieku 39 lat. Stanisław, o którego tak się bała, dożył osiemdziesiątki. Nie znajdując już spełnienia w związku z podstarzałym przyjacielem, poszukała szczęścia w… dwuznacznej przyjaźni z kobietą, pisarką, Anna Kowalską. Po śmierci Stempowskiego kupiła dom w Komorowie, gdzie miały razem zamieszkać. Ten uczuciowy eksperyment okazał się niewypałem,, ostatecznie zamieszkała w Komorowie zupełnie sama. Osamotniona, usiłowała wciąż robić dobrą minę, podtrzymywała kontakty z dalszą rodziną, spotykała się z czytelnikami, do końca pracowała nad kolejną powieścią. Zmarła na chorobę nerek w warszawskiej klinice 19 maja 1965 r.