TEOFIL LENARTOWICZ 27.02.1822 - 3.02.1893

Lenartowicz? Jeżeli dzisiaj coś kojarzymy, to łysego staruszka z siwym wąsem, który pisał jakieś sentymentalne wiersze. Jakie? No… „Kalinę”, którą lubiły śpiewać mamy i babcie. Poza tym ciężko coś sobie przypomnieć. A przecież był to jeden z najważniejszych poetów polskich XIX w. Cenił go sam Mickiewicz, podziwiał Żeromski, lubiła Jasnorzewska. Pisał piękne strofy o Polsce, o polskiej przyrodzie, życiu na wsi. Wzruszał prostotą i melodyjnością wiersza. Pisał to wszystko z daleka od kraju, bo niemal całe życie spędził na emigracji.

Pochodził ze zbiedniałej rodziny szlacheckiej. Stracił ojca już w wieku trzech lat. Ojczym alkoholik nie był dla niego dobry. Nie udało mu się ukończyć gimnazjum – musiał na siebie zapracować. Zaczął od przepisywania dokumentów sądowych, z czasem został kancelistą. Już wtedy zaczął pisać wiersze. A tymczasem zaczynało się wrzenie Wiosny Ludów. Teofil był związany z warszawska konspiracją, kiedy zaczęła się fala aresztowań, nie czekając, uciekł za granicę. Wpierw było Drezno, potem Paryż, wreszcie Florencja, gdzie osiadł do końca życia. We Florencji i Bolonii wykładał literaturę słowiańską.

Uchodził za wielkiego samotnika, a tak naprawdę … nie mógł się opędzić od kobiet. Zwykle kochały się w nim... po dwie, a on nie potrafił się zdecydować, którą woli. Jeszcze w kraju były dwie siostry, Krynia i Brynia, ale poważne uczucie połączyło go z trzecią dziewczyną, Felicją. Niestety, Felicja zmarła. Długo nie mógł jej zapomnieć, i może stąd wieczny smutek w poezjach „lirnika”. Smutek wyleczyła dopiero młoda Włoszka, Letycja z arystokratycznego rodu Visconti. On miał lat 36, ona 14. Ale z nią znów zaczął się śmiać, tak, jak kiedy miał lat 12. Ta różnica wieku zdawała mu się jednak nie do przejścia. Wybrał za żonę bardziej odpowiednią, malarkę Zofię Szymanowską. Przez krótki czas byli szczęśliwi. Urodził im się synek, ale żył tylko kilkanaście miesięcy. Wkrótce potem Zofia nieformalnie opuściła męża. Wyjechała niby odwiedzić rodzinę, i przestała się odzywać. Po długich miesiącach czekania poeta dowiedział się, że nie żyje. Tymczasem Letycja wciąż za nim szalała. Wpierw chciała wyjść za innego, ale przed ołtarzem podarła na sobie suknię i uciekła. Postanowiła, że zostanie sama, żeby mieć prawo choć z daleka kochać Teofila. Jednocześnie zabiegała o niego wdowa po przyjacielu, Tekla Zmorska. Jak by tego było mało, ciągnęła go do ołtarza inna wdowa,” hrabina K”. Ale on zaplątał się w romans z jej… służącą Jagusią, dziewczęciem młodym i hożym, w przeciwieństwie do starszawej hrabiny. Musiał potem się gęsto tłumaczyć, bo Jagusia przypisała mu dziecko. Z tym wszystkim poeta został już do końca życia wdowcem.
Zmarł 3 lutego 1893 r. w Florencji.
Jego najbardziej znane utwory, to pieśń "Kalina", i popularna kolęda "Mizerna , cicha".

dodane na fotoforum:

• Różne
• wszystkie tematy
• Ciekawe
• Wszystkie z galerii
• wszystko co masz
• Wszystko Co Mamy
• Czerwone
• TWÓJ KADR