(0)
Królowa Wiktoria żyła w latach 1819 - 1901, od 1837 roku panowała jako królowa Wielkiej Brytanii i Irlandii. Od 1876 roku była także tytułowana cesarzową Indii, najważniejszej brytyjskiej kolonii. Bardzo długie panowanie królowej Wiktorii było okresem rozkwitu Wielkiej Brytanii jako światowego, kolonialnego mocarstwa, czerpiącego wszelkie możliwe korzyści z ostatniej fazy rewolucji przemysłowej. Epoka wiktoriańska była czasem dobrobytu, wzrastającej zamożności, ale też wykształcenia się nowej warstwy społecznej, robotniczej, posiadającej coraz bardziej wyraźny wpływ na życie polityczne zmieniającego się politycznie państwa. Zgodnie ze swoim zwyczajem, święta Bożego Narodzenia 1900 r. królowa spędziła w Osborne House (rezydencję tę wybrał książę Albert) na wyspie Wight. Zmarła na krwiaka mózgu 22 stycznia 1901 r. w wieku 81 lat. Zgodnie ze swoim życzeniem została pochowana w białej sukni i ślubnym welonie. Do trumny włożyli ją jej żyjący synowie, książę Connaught i książę Walii, teraz już król Edward VII. Pogrzeb Wiktorii odbył się 2 lutego 1901 r., po dwudniowym wystawieniu trumny na widok publiczny. Pochowano ją obok księcia Alberta w Frogmore Mausoleum. Ponieważ nie lubiła czarnych pogrzebów, Londyn udekorowano z tej okazji purpurą i bielą. Wiktoria panowała przez 63 lata, 7 miesięcy i 2 dni, najdłużej ze wszystkich brytyjskich monarchów. Następcą Wiktorii został jej najstarszy syn, książę Walii, pod imieniem Edwarda VII. Wraz ze śmiercią Wiktorii zakończyły się rządy dynastii hanowerskiej w Wielkiej Brytanii.
