Bo jej sie notka spodobała ;d

Wstajesz, widzisz, czujesz ból – jesteś człowiekiem. Tylko wciąż na nowo zadajesz sobie pytanie: czym lub kim jest człowiek i jaki ma sens jego istnienie. Niewielu decyduje się odpowiedzieć na to pytanie, a rozmyślania tych nielicznych, czy naprawdę są zgodne z prawdą?

Już od narodzin dzieci okazują to, co czują. Kiedy się rodzą – to płaczą, jako niemowlaki grymaszą przy jedzeniu. Potem emocje związane z pójściem do szkoły, stres przed pierwszą klasówką. Dojrzewanie – presja rówieśników, pierwsza miłość. Studia są okresem, gdy w jakimś stopniu, znamy już swoją wartość. Następnie przychodzi zderzenie z prawdziwą rzeczywistością. Uczucia stopniowo zanikają, by człowiek będący w wieku sześćdziesięciu lat przestał zwracać na nie uwagę. Inni stają się ważniejsi. Po pewnym czasie dostrzegamy, że coś się zmieniło. Czujemy się znudzeni i zmęczeni życiem. Mamy pretensje do innych, choć sami zabiliśmy w sobie uczucia. Stajemy się jak roślina i tylko udajemy, że coś jeszcze czujemy. Potrafimy już jedynie narzekać na temat swojego stanu zdrowia. Nie dostrzegamy, iż dzisiaj jest lepiej niż wczoraj.

Wiele osób twierdzi, że to miłość jest sensem ich życia. Miłość jest czymś na pewno ważnym i niezwykłym. Jednak niejednokrotnie nie walczymy o nią tak jak powinniśmy. Potrafimy za to bardzo dobrze „sfałszować” miłość i żyć u boku z kimś nam zupełnie obcym i obojętnym. Często z zazdrością spoglądamy na tego szczęściarza lub szczęściarę, która tkwi w ramionach naszej prawdziwej miłości. Staramy się skutecznie wmówić sobie, że to chwilowa słabość, zauroczenie. Kończymy słowami: „Ale ja Cię naprawdę bardzo mocno kocham”. Tak pętla się zamyka. Kiedy przychodzi prawdziwa miłość, stoimy obojętnie i nie widzimy bólu odrzucenia na twarzy bliźniego. Mówimy sami do siebie – to nie ma sensu. Po paru latach wracamy do tego myślami i żałujemy tego. Wmawiamy sobie, że miłość to fikcja, jej po prostu nie ma.

Sens życia to miłość, śmierć czy może naprawa zepsutego świata? Szukając odpowiedzi na pytanie: po co żyję, często zapominamy o tym, by żyć, a nie tylko istnieć. Czy znając cel istnienia, bylibyśmy kimś innym, lepszym? To tak jak z dzieckiem, które płacze i czeka, aż mama je przytuli. Najwspanialsze jest oczekiwanie, bo potem wszystko wraca do normy. W jednym wypadku, kiedy odnajdziemy sens istnienia, po chwili ekscytacji będzie jak przedtem. A w innym, gdy odkryjesz cel życia, to go stracisz, już nie będzie czego szukać. Bo sensem życia nie jest śmierć ani nawet miłość, celem mojego i twojego istnienia jest wciąż na nowo szukanie w nim sensu.

Notka dla Carolajn bo jej sie spodobała i pierwszy raz nie miała zarzutów ;d <33