Na tęczę blasków, którą tak ogromnie
Anieli Twoi w niebie rozpostarli,
Nowi gdzieś ludzie w sto lat będą po mnie
Patrzący – marli.
Nim się przed moją nicością ukorzę,
Smutno mi, Boże!
To Słowacki...a ja ?

Stoję ,patrzę - pełna zachwytu.
I wcale mi nie smutno.