0079. W poczuciu obowiązku

Natchnięty wpisem Olga 39


Kobietka, istota delikatna, krucha, mała,
Wczesnym rankiem, jak co dzień wstała
Szybciuteńko w całym domu posprzątała,
Wydoiła krowy, na pastwisko je wygnała,
Czwórkę swoich dzieci potem obudziła,
Ubrała, nakarmiła i do szkoły wyprawiła
Potem naostrzoną własnoręcznie kosą
Nakosiła świeżej trawy z rannną rosą
By zwierzęta przez dzień Boży cały
Z głodu jej w obejściu nie ryczały
Drwa do pieca potem sobie narąbała
I w pośpiechu obiad wtedy gotowała
W międzyczasie jeszcze było pranie,
Krochmalenie, maglowanie, prasowanie,
Uprzątnęła ten bałagan przy stodole,
Potem pod ziemniaki zaorała pole.
Gdy dzieciaki ze szkół powracały
Obiad czekał na nie już wspaniały.
Po obiedzie brudne gary szybko zmyła,
Bo do pracy w polu bardzo się spieszyła,
Przypędziła z łąki krowy o zachodzie,
Porobiła coś tam jeszcze w swym ogrodzie.
Jajecznicy cały rondel na kolację nasmażyła
Posprzątała, po kolacji znowu gary myła.
Wykąpała i spać położyła ukochane dzieci.
Och ! Jak czas nieubłagalnie szybko leci !
W końcu dla niej przyszedł czas kąpieli
Potem pacierz i myk do czystej pościeli
Dobrze spełniła obowiązki i kładzie się spać,
Wtem z krzykiem się zrywa: „O żesz jego mać ”
„ Ja przez cały dzień taka byłam zabiegana,
A tu przecie chłop niewyr....chany od rana !!!