Ten słodki PRL...

Tym, którzy nie wierzą opowieściom dziadków, że były kiedyś czasy bez pilotów do telewizora, chciałbym je trochę przybliżyć.
Każda dorosła obywatelka i obywatel miał dowód osobisty, w którym jak w elektronicznym czipie odnotowywane były różne fakty. Np, że dowód uprawniał do przekraczania granicy PRL, co prawda tylko na Kasprowym i w dodatku przez kilka tygodni w roku, ale jednak! Później rozszerzono to nawet na bratnie kraje, ale tylko dwa i wcale nie na ten ustawowo ukochany!
W nim odnotowywano również wydanie różnych dokumentów, np. książeczki walutowej, czy tzw. wkładek zaopatrzenia. Tam też pisało gdzie obywatel mieszka, z kim, oraz gdzie chodzi do pracy. Chodzi, bo nie każdy przecież w pracy pracował.
Za chodzenie do pracy dostawało się bilety Narodowego Banku Polskiego, czasem o bardzo wysokich nominałach, które były jedynym środkiem płatniczym w Polsce. To był taki żarcik, bo po pierwsze i tak niewiele za nie same można było kupić, a po drugie były też bony wydawane przez bank PolskaKasaOpieki, które opiekuńczo nominowane były we wrednej kapitalistycznej zielonej walucie.
Burek nigdy takich nie posiadał, więc nie pokazuje...
Jak się miało bilety NBP, dostawało się jeszcze kartki, na których pisało co można za nie nabyć. Dodatkowo w prasie informowano szczegółowo na co też można je ewentualnie zamienić (np. kilogram wołowego z kością, na męskie skarpetki, ale tylko w woj. Siedleckim).
Racjonowane było prawie wszystko, łącznie z informacją, ale z tym nie było problemu, bo jedyny kanał TV zawsze mówił co trzeba.
A że było dobrze, niech świadczą o tym te dwie karteczki, które Burek dostał na buty, i to na obie pary łap! Tą drugą, zamiast rękawiczek, które były dostępne tylko w suwalskiem... :))