Fontannapolska podstawa.

Wokół wiadra na środku owinięta jest taśma ledowa, która będzie podświetlać okna w podstawie. Napis widoczny wokół podstawy fontanny to cytat z ewangelii Jan 4:24, słowa Jezusa: " Bóg jest Duchem i ci, którzy Go czczą, muszą Go czcić w duchu i w prawdzie". który promuje tajemniczą i zdumiewającą książkę daną nam z innego wymiaru ( ... ) Książka zatytułowaną
"Pozwólcie ogarnąć się miłości " . Książka została wydana w druku za zgodą władz kościoła katolickiego w Polsce ponad trzydzieści lat temu. Książka ta jest nie tylko kluczem pomagającym zrozumieć i odnaleźć królestwo o którym nauczał Jezus, ale przede wszystkim jest niezawodnym spadochronem w trakcie naszego upadku ( ! )
Chociaż książka ta sama w sobie stanowi przełom, nigdy nie została właściwie rozpoznana i nie stała się numerem jeden w nauczaniu kościoła. Według mnie kluczem do właściwego zrozumienia tej książki jak i całej reszty jest poniższy fragment tekstu z wizji (https://jednoczmysie.pl/wp-content/uploads/2013/02/sw_katarzyna_emmerich.pdf ) z 16 wieku z 1 rozdziału : "Upadek Aniołów"
"Najpierw widziałam przestwór pełen światłości; a w tym przestworze, jako kulę jeszcze bardziej lśniącą, podobną do słońca i leżącą w słońcu, widziałam —tak mi się zdawało —jedność w Trójcy. Nazwałam to wszystko zgodą, a widziałam z niej jakoby skutek; wtem powstały pod ową kulą jakoby w sobie leżące jasne koła, pierścienie i chóry aniołów, niezmiernie jaśniejących, potężnych i pięknych. To morze światłości leżało jakoby
słońce pod owym wyższym słońcem. Z początku wszystkie te chóry wychodziły z owego wyższego słońca jakoby w zgodzie i miłości. Naraz spostrzegłam, że jedna część tych wszystkich kół się zatrzymała; zatapiając się we własną piękność. Czuły własną rozkosz, widziały całą swą piękność, zastanawiały się, tylko sobą były zajęte.Najpierw wszystkie, przejęte uwielbieniem dla Boga, nie posiadały się od rozkoszy i radości; nagle jedna część, nie myśląc już o Bogu, zapatrzyła się we własną istotę. W tej chwili widziałam, jak owa cała część chórów jaśniejących upadła na dół i się zaćmiła, widziałam, jak inne chóry ich miejsca zajęły; nie widziałam jednakowoż, czy ich ścigały, wychodząc z formy
obrazu. Tamte stały spokojnie, zajęte sobą i spadły na dół, zaś te, które się nie zatrzymały, wstąpiły w ich miejsce, a to wszystko nastąpiło od razu. Po ich upadku widziałam na dole tarczę cienistą, jakoby ta tarcza była ich mieszkaniem; poznałam, że wpadły we formę niecierpliwą. Przestrzeń, którą odtąd zajmowały, była daleko mniejsza, od tej, którą, będąc u góry, zajmowały, dla tego też wydawały mi się daleko więcej ścieśnione. Od chwili, kiedy, będąc dzieckiem, widziałam, że owe chóry spadły, we dnie i w nocy bałam się ich działalności, mniemając zawsze, że światu wiele szkodzą. Zawsze około świata
krążą; dobrze, że nie mają ciała, inaczej bowiem zaćmiłyby słońce i patrzelibyśmy na nie jako na ćmy słońca, a to byłoby strasznie.Zaraz po upadku widziałam, że duchy, pozostałe wśród kół lśniących, korzyły się przed kołem Bożym, błagając, by to, co było upadło,
znowu było naprawione. Potem widziałam poruszenie i działanie w całym kole światła
Bożego, które dotąd stało spokojnie i, jak czułam, na tę prośbę czekało.Po tej akcji
chórów anielskich przekonałam się, że odtąd mocnymi pozostać i już więcej rozlecieć
się nie miały. Poznałam też, że taki przeciwko nim zapadł wyrok odwieczny: walka miała trwać dopóty, dopóki chóry upadłe nie będą przywrócone. A ten czas wydawał się duszy mojej niezmiernie długim, prawie niemożliwym. Walka miała być na ziemi, zaś tam, u góry, żadnej nie miało być więcej walki, tak On (Bóg) postanowił.Po takiej pewności nie mogłam już więcej mieć litości z szatanem, albowiem widziałam, że z własnej złej woli gwałtem upadł. Także na Adama nie mogłam się gniewać; zawsze też litowałam się nad nim, albowiem sądziłam, że to wszystko było przewidziane."