(4)
https://www.youtube.com/watch?v=nMax2yiRh3U
Występowanie[edytuj]
Zamieszkuje umiarkowaną część Eurazji (od południowo-zachodniej Europy po Azję Środkową i na wschód od środkowej Syberii, Indie, na południe od Bangladeszu i Azję Mniejszą) i Afrykę Północną i Zachodnią, gdzie zimuje. Podgatunek nominatywny zamieszkuje Eurazję i Afrykę Północną. Na południowym wschodzie osiąga Iran, a na północy zachodnią Syberię, północny Kazachstan po zachodnie Sajany, Mongolię, Ałtaj, dolinę górnego Irtyszu i Kotlinę Dżungarską. Przeloty IV–V i VIII–IX. To jedyny gatunek z ciepłolubnej rodziny wilgowatych, który występuje tak daleko na północ. Populacje środkowoazjatyckie migrują daleko - do Indii, pozostałe natomiast do Afryki na południe od Sahary (głównie do wschodniej części Czarnego Kontynentu). Wyróżnia się 2 podgatunki. Pokrewny gatunek, Oriolus kundoo, uznawany przez wielu autorów za podgatunek wilgi, zamieszkuje Azję Środkową, na południu osiąga Afganistan i Tienszan po Indie.
W Polsce średnio liczny ptak lęgowy niżu[3] na całym niżu. Unika wyższych terenów górskich. To jeden z najbarwniejszych ptaków spotykanych w kraju. W Polsce przebywa krótko - od maja do września.
Charakterystyka[edytuj]
Wygląd zewnętrzny[edytuj]
Samica z podgatunku Oriolus oriolus kundoo, Indie
Żywe upierzenie wilgi jednoznacznie wskazuje na tropikalne pochodzenie. Samce tego gatunku uważa się za jedne z najpiękniejszych ptaków w Europie. Rzadko w takiej obfitości i w takim kontrastowym zestawieniu występują jasne barwy. Wilga jest nieco większa od szpaka. Obie płci są podobnej wielkości, choć różnią się barwą. Tęczówki oczu są czerwone, a nogi niebieskoszare. Upierzenie samca na głowie, grzbiecie i spodzie ciała jaskrawożółte, skrzydła czarne z żółtą plamą u nasady lotek dłoniowych, ogon czarny na końcu z żółtymi brzegami. Przez oko przechodzi czarny pasek. U obu płci oczy i dziób czerwone. Samica szarozielonożółtawa na wierzchu, a od spodu białoszary z ciemniejszym podłużnym kreskowaniem, o ciemniejszych oliwkowozielonych skrzydłach i ogonie, który podobnie jak u samca ma żółte brzegi. Ma nieco jaśniejsze skrzydła niż samiec. Wraz z młodymi nie dorównuje jaskrawością samcowi, jednak pozwala jej to doskonale maskować się pośród listowia. Starsze samice bywają tak żółte jak samce, ale zawsze z zielonym kantarkiem. Młode podobne do samicy, ale z żółtobrązowym dziobem, szarobrązowymi nogami i ciemnobrązowymi oczami. Wielkością prawie dorównuje kosowi i jest nieco większa od szpaka.
Wilgi latają szybko i falistym torem. Samiec w powietrzu przypomina czarnożółtą strzałę. To ptak płochliwy, rzadko schodzący na ziemię. Jest ruchliwy - często przelatuje z drzewa na drzewo.
Rozmiary[edytuj]
długość ciała
ok. 23 cm,
rozpiętość skrzydeł
ok. 44–47 cm
Masa ciała[edytuj]
ok. 75 g
Głos[edytuj]
Śpiew najczęściej zdradza obecność tego skrytego ptaka. Samiec często wydaje dźwięczne, melodyjne, fletowe gwizdy podobne do "zofija fija". Jego usłyszenie w wielu miejscach uznawane jest za zapowiedź deszczu - miłosną piosenkę samiec wykonuje najchętniej gdy wzrasta wilgotność powietrza. Repertuar obu płci jest bogatszy, ale inne dźwięki są chrapliwe i nie są zbyt przyjemne dla ludzkiego ucha - zawołanie to szorstkie "rej" lub ostre "jik jik". Wykonuje je zwłaszcza samica.
Pisklęta wydają "gegek" lub "hihihi".
źródło : Wikipedia
dodane na fotoforum:
