"Trwoga"

Po lesie kroczyła powoli Trwoga.
Sama,zmarznięta i smutna nieboga.
"Gdyby choć troszkę wesołej zieleni
mój skromny świat los rozweselił!
Ciągłe zmartwienia...
strach w oczach gości...
zimne, zmarznięte me stare kości...
By chociaż oczy ciepłem nacieszyć!
Do codzienności przestać się spieszyć...;/"

I nagle Trwoga staje jak wryta
i ścisk radości za serce chwyta !
Patrzy i oczom swoim nie wierzy
wyrasta kępka poziomek świeżych!

Uradowana klęka przed nimi.
Leciutko dotyka palcami swymi.
Choć cieszy się bardzo
- wnet, niespodzianie...
już Trwoga myśli - "co z nią się stanie...???"

Bo właśnie Trwogi los tak pisany
spokój jej duszy -
... zawsze zaspany ...

[eMc]

dodane na fotoforum:

• kwiaaatyyy