Emilka

"Jak biały kamień w głębi studni ciemnej,

Tak we mnie jedno czai się wspomnienie.

Nie walczę z nim i walczyć by daremno,

Bo w nim i radość moja, i cierpienie.

I chyba każdy, kto mi spojrzy w oczy,

Wyczytać musi je z ich smutnej treści.

I głębszym smutkiem twarz mu się zamroczy,

Niż gdyby słuchał samej opowieści.



W przedmioty ludzi niegdyś przemieniano

Ze świadomością im pozostawioną,

By smutki cudze wieczną były raną.

Tak w me wspomnienie ciebie przemieniono."



Anna Achmatowa, "Jak biały kamień"


'ja tańczę, a niebo mi gra'