(0)
* XVIII w. Z zakończeniem okresu komendy opactwo rozkwita na nowo. W Tyńcu kształcą się benedyktyni Kongregacji Polskiej. Rozrasta się biblioteka w skrzydle południowym, kościół zdobią elementy rokokowe. Francesco Placidi projektuje ołtarze z czarnego marmuru, wśród nich ołtarz główny z obrazem Najświętszej Trójcy i patronów opactwa, świętych Apostołów Piotra i Pawła. W końcu XVIII w. Polska znika z mapy Europy, podzielona między Austrię, Prusy i Rosję. Konfederacja barska (1768-1772) próbuje zapobiec tej katastrofie. W opactwie zamienionym w twierdzę konfederaci stawiają silny opór wojskom rosyjskim. Walki rujnują klasztor. Opactwo wchodzi w obszar pierwszego zaboru austriackiego. Wspólnota z opatem Amandem Janowskim odbudowuje klasztor raz jeszcze i powiększa bibliotekę.
* XIX w. Władze austriackie w 1816 roku kasują opactwo. W latach 1821-1826 ma w Tyńcu siedzibę biskupstwo, przeniesione później do Tarnowa. Biskup Tomasz Ziegler (niemiecki benedyktyn) ratuje naczynia, szaty liturgiczne i znaczną część biblioteki (zachowane do dziś w Tarnowie). W 1831 roku pożar trawi dachy opactwa. Klasztor znów staje się ruiną, a ocalały kościół przejmuje parafia. Ostatni mnich tyniecki umiera w roku 1844.
* XX w. W latach trzydziestych belgijskie opactwo św. Andrzeja staje się ośrodkiem formacji polskich powołań benedyktyńskich. Kardynał Adam Sapieha daje wzgórze dawnego opactwa na miejsce nowej fundacji. Jedenastu mnichów przybywa do Tyńca 29 lipca 1939 roku. Ich przełożonym jest o. Karol van Oost. Podjęte dzieło przetrwa okres niemieckiej okupacji i lata komunizmu. Odbudowa zespołu architektonicznego trwa od roku 1947. W 1968 roku klasztor wraca do godności opactwa.
dodane na fotoforum:
