(0)
Może kiedyś zapleciemy głodne ręce,
I oprzemy się na sobie jak na słowie,
We mnie Ty, ja w Tobie znajdę swoje miejsce,
I będziemy jak spóźnieni kochankowie,
Przewędruję swoje dni, jesienie, lata,
Przejdę szybko przez przestrzenie buro-szare,
I przytulę całą treść mojego świata-
Pień sosnowy, polne maki, sady stare,
Może kiedyś od radości się rozpłaczę,
A Ty będziesz, tak jak jesteś, tak jak byłaś,
Teraz trwam i wierzę w sens swoich przeznaczeń,
W których cienie i strumienie, w których miłość...
dodane na fotoforum:
gosiaad 2008-08-07
Ja też wierzę, że wszystko co nas spotyka ma jakiś swój głębszy, niewidzialny dla nas czasem sens i że wszystko nas gdzieś prowadzi. I nawet jak jest trudno to po COŚ. Dlatego staram się zaufać temu nieznanemu, nienazwanemu. Losowi. Bogu. Sobie.
rosa2 2008-08-07
Patrząc na to zdjęcie nie da się nie zatrzymać..Refleksje same przychodzą i ogarnia człowieka cicha zduma...I ten wiersz....Gratuluję...
jairena 2008-08-07
Ewo! Jeszcze tyle dróg przed Tobą, przed każdym z nas , podróży w różne strony , ale czy w tym wszystkim tak naprawdę znamy swoje przeznaczenia?...no, to jedno, ostateczne- też nie wiem czy tak:) Bo ja to już nic nie wiem, im bliżej mi :))) ale wiem, że Ewa pięknie pisze a i obrazem też:)))) Pozdrawiam serdecznie:)
malin 2008-08-07
Irenko przeznaczenia nie znamy, ale podążamy za nim.Ewuni przeznaczeniem jest wzruszać nas do łez i jej się to udaje:)
Ja myślę tak jak Gosiaad i wierzę w Miłość, która jest na końcu naszej wędrówki.
strus 2008-08-08
wspaniale!:)pozdrawiam serdecznie i miłego dnia zyczę!:)
shooter 2008-08-08
Tajemniczy domek :-) ...... pozdrawiam
wildbird 2008-08-08
śliczny wiersz... i urocza chatka na zdjęciu....))
apola 2008-08-09
Nie wiem czemu, ale takie prawdziwe ognisko domowe kojarzy mi się właśnie z takim przytulnym , małym domkiem. Może dlatego, że ta druga bliska istota nie może się za daleko oddalić.
Piękne zdjęcie i piękna jego literacka oprawa.
