Ptak co na błękicie
Wiruje szaleje
Żywy jest jak życie
Lotny jak nadzieje
I nad krzewem róży
Śpiewa trele lata
I pogodę wróży
Kocham tego ptaka
I kocham tą różę
Dumną herbacianą
Zapachem odurzy
Duszę roześmianą
I taka jest zwykła
I niezwykła taka
Więc kocham tą różę
I nad różą ptaka
A Bóg palcem kiwa
I cierpliwie czeka
Aż mu wreszcie powiem
Że kocham człowieka
Oto przyszedł człowiek
Ptaka w klatkę schwytał
Złamał dumną różę
O łzy nie zapytał
Teraz panie Boże
Jestem zakochana
Jak ten ptak w niewoli
Jak róża złamana
dodane na fotoforum:
wildbird 2008-10-28
hej Ewo )))
Nie takie kiczowate...mnie sie podoba ...chociaż zakończenie nie najweselsze... a róża zawsze jest ładna... ta Twoja nawet bardzo ))
Pozdrawiam serdecznie ))
malin 2008-10-28
Widać lubuję się w kiczu, bo i zdjęcie i słowo jak na mój gust są wspaniałe.
Buziaczki nasza kochana kokietko:))
jairena 2008-10-28
Nigdy nie ma kiczu w tym, co wydaje nam się piękne:) Niechaj sobie inni wymyślają kryteria „dobrego smaku” , bo ja w swoich granicach tolerancji zgromadzę piękno widziane moimi oczyma:) Wiersz wielce treściwy, bo jest w nim i lotność (ptaka) i barwność (kwiata) , jest także wielkie uczucie …zniewolone? Ech ten homicus:) Gdzie się nie pojawi, od razu zawłaszcza, przywłaszcza:) Kłaniam się tej Ewie, co potrafi obudzić we mnie tyleż skojarzeń co i wrażeń: Bo Ewa Wielka jest! :) I Bóg mi świadkiem, że czytać lubię Ją! :)))
malin 2008-10-28
Róża dzika
Nie dzika - oswojona
jak stara dobra żona
kiedy jest bardzo żle
da witaminę ce
Jan Twardowski
aannaj 2008-10-29
Ewuniu ta różyczka jest wyjątkowo piękna, a i wiersz cudny ::)) Pozdrawiam milutko ::))