Jesteś moim najlepszym przyjacielem.
Sam tego chciałeś, więc przykro mi ale musisz przeczytać tą wiadomość.
Nie umiem opowiadać.
Nie lubię.
Uwielbiam za to pisać, ale czuję, że i od tego się oddalam.
Bo nie ćwiczę.
A powinnam.
Tylko, że kiedy próbuję wszystko mi się nie podoba.
Wiem, i tak powinnam ćwiczyć.
Jestem grubasem, a mimo to ciągle jem.
Mam milion myśli na sekunde.
Mam burdel w glowie.
To nie jest negatywna wiadomość.
Chodzi o to, że mam tyle pomysłów, tyle rzeczy do zrobienia, że nie wiem za co się zabrać.
Od czego zacząć.
Gdzie teraz być.
Mam ochotę iść na spacer.
Ale tu nie ma nikogo.
Widziałam się dzisiaj z Martą, było miło, ale jeszcze sporo nam brakuje.
O nie.
Słyszę jak taka chrapie.
Irytuje mnie to na maksa.
Nie mogę napisać tego do Patryka, bo on jest zajęty. A poza tym nie odpowiada mi tak jak kiedyś. Już tak nie rozmawiamy. A ja potrzebuję takiej osoby, chociaż obiecałam sobie, że będę twarda.
Nie mogę tego napisać do Zet, bo ona to oleje. Agnieszka się w ogóle nie odezwie.
Mogłabym to napisać do osób, które są i które chcą być.
Ale ja nie umiem z tego skorzystać.
Bo one nic nie wiedzą.
Do Asi też nie napiszę. Bo ona tylko słucha. I nic nie mówi. A tak nie może być.
Ruda się nie odzywa.
Kasia też nie.
To nie jest smutna wiadomość.
Wszystko jest okej, mnie tylko nosi.
Nie umiem znaleźć sobie miejsca.
I wiesz co?
Do Ciebie też jednak tego nie wyślę.