łęczak

Włączyłam wariata a raczej pozwoliłam ponieść się wariackim pomysłom. Budzik bezlitośnie zadzwonił o 3. Cholera, że też trzecia nie może być trochę później, no ale nic to. Wstaję! Wieczorem widziałam ogromne stado batalionów, na które mam ogromny apetyt. Śniadanie, kawa e tam to później jak wrócę. Na miejsce docieramy jeszcze po ciemku. Ubieram się w te wszystkie warstwy chroniące przed zimnem i bagnem. Na grzbiecie wisi już statyw, aparat a w ręku kłąb zwany czatownią. Mój kochany samochodzik jest tak zaopatrzony, że z powodzeniem mógłby robić za sklep militarny. Targam to wszystko na miejsce, ręce wyciągają się jak u szympansa, garb rośnie jak u wielbłąda a ja stąpam po bagnistej łączce jak jakiś łosiek. Usiadłam. Czekam. Nic. Czekam dalej, nic. Po godzinie pojawiają się łęczaki oczywiście za plecami. Paskudy zawsze zrobią mnie w balona. To nic czekam dalej na bataliony. Mija kolejna godzina. Ja w tym czasie dokonałam nadludzkiego wysiłku żeby wygiąć się tam gdzie normalnie człowiek się nie zgina. Pstryk łęczak jest. Czekam dalej.Chyba trochę przysypiam. Nagle, są przyleciały na razie daleko ale wierzę, że przyjdą bliżej. Czekam, czekam, czekam, czekam. Poleciały. Błotniak wszystko spłoszył polując na swoje śniadanie. Czekam dalej. Są znowu. Poleciały, tym razem turyści przyjechali w to odludne miejsce - tego nie przewidziałam tu nikt nie bywa. Czekam kolejna godzinę. Są- nie przywidziało mi się. W pewnym momencie stało się jasne, że dalsze czekanie nie ma sensu. Zwijamy klamoty i wio nad Biebrzę. No cóż przyroda bywa kapryśna ale i tak warto jest czasem zaszaleć i wstać przed świtem :)