Z dedykacją dla Was moi mili, dzięki że jesteście :)

Pyskate kruki.

O krukach wiele już powiedziano i napisano , że sprytne, mądre i cwane ale nigdzie nie spotkałam się z informacją, że to pyskacze. Siądzie czasem taki jeden z drugim obok siebie i coś gulgoczą. Zazwyczaj kończy się to zwyczajową wymiana poglądów i tyle, niekiedy jednak rozmowa przybiera zupełnie inny obrót. Tak tez było tym razem.
Kiedy najczarniejsza noc zmieniła się w czarny „ przed świt” nad nęciskiem pojawił się pierwszy kruk zwiadowca. Jedynie szum skrzydeł zdradził jego obecność a dopiero po chwili na łące rozbrzmiało donośne krakanie i gulgotanie. Tym razem udało nam się wejść do czatowni jeszcze przed pierwszym patrolem, więc nie zostaliśmy wypatrzeni. Kruczysław zwiadowca ulokował się na najwyższym drzewie w okolicy i stamtąd rozpoczął nawoływanie kamratów. Trwało dobrą chwile, zanim pojawiła się reszta ekipy i ptaki sfrunęły na łąkę. Najpierw z bezpiecznej odległości przyglądały się co też na nie czeka w stołówce a później …. jak gdyby nigdy nic zaczęły polowanie na myszy. Chyba nie muszę dodawać, że to nie było po naszej myśli. Wśród „ naszych” kruków pojawiają się młode, stare osobniki jest też zakochana para i kawalerowie. Powoli zaczynam uczyć się ich zachowań, rozpoznaję już niektóre dźwięki i zdarza mi się odgadnąć co mogą oznaczać. Bez pudła rozpoznaję już gulgotanie zakochanych, ich rozmowy są tak specyficzne i bogate w przedziwne dźwięki, że nie sposób ich nie rozróżnić. Zgaduje co oznacza poranne krakanie nad nęciskiem, czasem zakrada się w nie z pozoru fałszywy ton a zaraz po nim forpoczta ląduje gdzieś nieopodal czatowni. Ale tym razem pojawił się zupełnie inny dźwięk i zachowanie, które przykuło moją uwagę. Po łące spacerowały dwa ptaki, jeden dostojnie i z namaszczeniem zaglądał w mysie dziury a drugi kręcił się dookoła i gadał. Gulgotał, chrypiał, szeleścił i co chwila zachodził drogę towarzyszowi. Zgaduje, że reakcja zwrotna , ostre krakanie i nastroszone piórka, miały być pewnego rodzaju reprymendą, na takie przeszkadzanie. Pyskacz jednak nic sobie z tego nie robił i trzeszczał dalej. Rozpychał się, plątał pod nogami, ględził na całego chyba nawet zaczął się coraz bardziej twórczo rozwijać. Efekt był taki, że w pewnym momencie posypało się pierze. Z początku delikatnie, mała przebieżka po łące kilka dziobnięć w uciekający zadek pyskacza i spokój. Niby miało pomóc ? Nic z tego ! Rundka nad łąką i pyskacz wylądował z powrotem z silnym postanowieniem kontynuowania ględzenia. Ale tym razem cierpliwość kamrata miała swoje sztywno i krótko określone granice. Na łące rozległ się wrzask, zakotłowało się, w powietrze pofrunęło kilka czarnych piór i upierdliwy delikwent oberwał zdrowy łomot. Tym razem poskutkowało. Pyskacz odskoczył parę metrów, zawarł dziób i wzorem swoich koleżków grzecznie i systematycznie zaczął przeszukiwać mysie nory. Zgaduję, że był to niepokorny „nastolatek” próbujący wyręczać się rodzicem. Tylko w przeciwieństwie do wielu znanych mi rodziców i nastolatków, ten dostał słuszną szkołę samodzielności i z pewnością nie wyrośnie z niego rozpuszczona ciamajda.