Wędrowało sobie słonko,uśmiechnięte, jasne, złote,szło nad gajem, szło nad łąką,napotkało w łzach sierotę.Ten się żali: "Tak wesoło świecisz światu słonko moje,uśmiechami sypiesz wkoło,gdy ja smutny we łzach stoję,obojętnie patrzysz na to,jak się ludzkie serca męczą,i nad każdą ludzką stratą promienistą błyskasz tęczą."Słonko na to: " Biedne dziecię! i mnie smutno na niebiosach,gdy o waszym myślę świecie i o ludzi ciężkich losach.Lecz nie mogę ustać w drodze,by nad każdą boleć raną -więc w złocistym blasku chodzę,wypełniając, co kazano.Nie pomogą próżne żale.ból swój niebu trza polecić,a samemu wciąż wytrwale trzeba naprzód iść...i świecić."
/A. Asnyk/
https://www.youtube.com/watch?v=bL6v-FUQgV4&feature=player_embedded