Wrocław ul.Sudecka-Parafia Św.Augustyna.

Historia świątyni

Pierwotny kościół parafialny pod wezwaniem św. Augustyna znajdował się przy ulicy Januszowickiej i został podczas działań wojennych w 1945 roku doszczętnie zbombardowany. Po zniszczeniu kościoła, hrabia von Ballestrem przekazał swą willę przy pobliskiej alei Jaworowej 9, na tymczasową kaplicę. 5 sierpnia 1947 roku duszpasterstwo przy kaplicy objęli OO. Kapucyni z prowincji krakowskiej. Z pomocą nielicznych jeszcze wtedy parafian Kapucyni odbudowali ewangelicki kościół św. Jana Chrzciciela przy ulicy Sudeckiej 86 i tam też przeniesiono centrum kultu. Ten odnowiony kościół został w 1949 roku uroczyście poświęcony przez księdza Adm. Karola Milika. Dnia 12. X. 1955 roku Ojcowie Kapucyni zmuszeni zostali do opuszczenia tej placówki aż do 5. XII. 1956 roku, kiedy to wolno im już było powrócić do parafii.

Obecny kościół parafialny św. Augustyna, zbudowany w latach 1906-1909 w stylu eklektycznym uległ w czasie działań wojennych zniszczeniu w 45%, a plebania aż w 85%. Dzięki pomocy parafian i pracy Ojców Kapucynów, mozolnie, nie szczędząc trudów, mimo niedostatku środków materialnych, usuwano zniszczenia. Stopniowo naprawione zostały: znacznie uszkodzona kopuła, dachy, okna. Wiele wysiłku kosztowało odnowienie wnętrza ko­ś­cioła: ścian, balkonów, chóru organowego. Ustawiono nowe ławki, potem zamontowane zostały nowe organy oraz witraże. Trzeba było również sprawić całkowicie nowe paramenty liturgiczne dla sprawowania nabożeństw. Wszystko wymagało sporo czasu, trudu i kosztów, ale też każdą nowość w kościele wier­ni witali radośnie i uroczyście. Odbudowany musiał być również dom mieszkalny zakonników, czyli plebania, w której wydzielono dodatkowo salki katechetyczne.

W dalszym biegu lat wybudowano nowy dom parafialny im. Bł. O. Honorata Koźmińskiego, którego część zajmują SS. Felicjanki, pracujące w parafii.

Nad głównym ołtarzem we wnętrzu kościoła, widnieje duży, pełen wyrazu i majestatu wizerunek Pana Jezusa ukrzyżowanego, wykuty w białym kanaryjskim marmurze.

W prawej kaplicy bocznej znajduje się cudowny obraz Matki Boskiej Pocieszenia, przywieziony z Hodowicy pod Lwowem. Ten mały wizerunek Maryi jest prawdziwym skarbem naszej parafii. Dzięki niemu 30. IV. 1961 roku kościół został wyniesiony do rangi Sanktuarium Maryjnego. Matka Pocieszenia jest szczególną Patronką rodzin i młodych małżeństw.

Warte uwagi są również dwa duże witraże boczne. Witraż po lewej stronie przedstawia św. Franciszka z Asyżu, duchowego Ojca i Patrona Zakonu Kapucynów, witraż nad prawym balkonem ukazuje Maryję w chwale całego Kosmosu.

Ogromny wysiłek Ojców Kapucynów i parafian w odbudowie ze zniszczeń budynków sakralnych przyniósł owoce. Nie była to tylko praca dla pracy - intencją tych wysiłków była i jest Chwała Boża i pożytek wiernych. Tutaj przekazywane jest Słowo Boże, rozdzielane są Sakramenty Święte, tutaj wychowuje się człowieka w Duchu Bożym. W kościele parafialnym chrześcijanin czuje się jak u siebie w domu, bo to jest dom naszego Ojca - Boga. Na Mszę św. i inne nabożeństwa przychodzi punktualnie, często odwiedza kościół, gdy ma chwilę czasu, aby u stóp tabernakulum czy obrazu Matki Boskiej Pocieszenia odnowić się duchowo, nabrać sił do dalszej pracy i dawania świadectwa życia chrześcijańskiego. Ile razy przechodzi obok Świątyni wyraża swój szacunek przez odkrycie głowy lub znak krzyża świętego.

Kościół parafialny jest naszym wspólnym dobrem i wszyscy mamy obowiązek troszczenia się o jego wygląd, estetykę i zachowanie religijnego charakteru. Ile razy wstępujemy do domu naszego Ojca miejmy na uwadze stosowny ubiór, klękanie i pozdrowienie Najświętszego Sakramentu, przebywanie możliwie blisko ołtarza, aby stojąc przy wejściu nie utrudniać innym uczestnictwa w nabożeństwie.

ze strony-https://www.kapucyni.archidiecezja.wroc.pl/index.php?argStr=mod/art/action/show/id/38__Historia_swiatyni.html