to już było ...ale jest piękne ,więc powtórka...:))

Opowiem wam bajkę o smutnym kamieniu,
co leżał samotny przy drodze,
gdzieś w cieniu.
I o tym jak marzył?,
by ktoś go przytulił,
lecz nikt go nie widział
- był szary i bury.
Czasami ktoś przysiadł,
lecz odszedł , nie wracał.
A kamień wciąż czekał i tęsknił...i płakał.
Był taki samotny i pragnął bez przerwy należeć do kogoś, kto dobry i wierny.
Czas mijał ulotny, zmieniała się ziemia.
Niestety nikt nie chciał szarego kamienia.
Aż kiedyś porankiem,
gdy rosa błyszczała tęcza usiadła,
odpocząć gdzieś chciała.
I kiedy poczuła moc uczuć kamienia,
po kropli kolorów na niego kapnęła.
Łąkami, polami szedł sobie mężczyzna. Zwyczajny, przeciętny samotny, niczyj.
Gdy kamień ujrzał zmieniony przez tęczę wzruszenie poczuł i wziął go w ręce.
Szczęśliwy szepnął:
iść dalej nie muszę,
bo kamień znalazłem i piękną w nim duszę"